مرد مرده، وسترن معکوس

بررسی‏ تطبیقی‏ فیلم‏ مرد مرده‏ جیم جارموش‏ و فیلم‏ جویندگان‏ وسترن‏ کلاسیک‏ جان فورد

ویم وندرس

ارنست ویلهم وندرس (Wim Wenders) در سال ۱۹۴۵ در دوسلدورف آلمان به دنیا آمد

وی در رشته فلسفه در دانشگاه دوسلدورف و پزشکی در دانشگاه فرایبورگ آلمان تحصیل کرده و در سال 1966 به پاریس رفت و در رشته نقاشی وارد دنیای هنر شد. 

نقد و بررسی فیلم August : Osage County

کارگردان : John Wells

نویسنده : Tracy Letts

بازیگران : Meryl Streep, Dermot Mulroney, Julia Roberts

خلاصه داستان : مناسبت جمع شدن اعضای خانواده به دور هم، خودکشی پدر قدرتمند خانواده بورلی وستون (سم شپرد) است.سه دختر او برای مراسم خاکسپاری پدر به خانه می آیند. بزرگترین آنها باربارا (جولیا رابرتز) به همراه همسر دور و غریبه اش بیل (ایوان مک گرگور) و مشایعت دختر 14 ساله اش جین (ابیگیل برزلین) از راه می رسد. دختر دوم ایوی (جولیان نیکلسون) متوجه می شود رابطه ی عاشقانه ی مخفیانه اش با پسرعموی بزرگش لیتل چارلی (بندیکت کامبربچ) نزدیک به فاش شدن است و ...

Marvel Cinematic Universe

منم میتونم

دیالوگ فیلم

+ طاهره: این کفشا تو رو یاد چی میندازه ؟

- دوست طاهره: هنوز اینارو داری ؟!

+ آره...

- چقدر جنس خوب بهت دادم... ببین نوی نو مونده !...

+ بیخود شلوغش نکن... ربطی به جنس کفش تو نداره... منم که جایی ندارم برم !...

به همین سادگی

 رضا میرکریمی

غیر خطی ها

رازهای دی‌پالما

بازی حافظه ها

 تصویر زیر متعلق به چه فیلمی است ؟ 1953

در بازی تکمیل سکانس نوید شرکت کنید

پاسخ بازی حافظه های قبل در ادامه مطلب

بازی حافظه ها

تصویر زیر متعلق به چی فیلمی است ؟ 2015

 پاسخ بازی حافظه های قبل در ادامه مطلب

سرگئی آیزنشتاین

او در٢٣ژانویه ١٨٩٨ در ریگا پایتخت لتونی به دنیا آمد. پدرش یک معمار آلمانی و سرمعمار شهر ریگا بود و مادرش یک مسیحی ارتدکس بود. او در ۷ سالگی به همراه مادرش به پترزبورگ آمد. تنها فرزند خانواده بود و تنها همدمش در دوران کودکی زنی بود که از او پرستاری می‌کرد. در ۶ سالگی و در سفری که با پدر و مادرش به پاریس داشت برای اولین بار با سینما آشنا شد. از همان کودکی به نقاشی علاقه زیاد داشت و تا پایان عمر هم این علاقه از بین نرفت. در ۱۱ سالگی پدر و مادرش از هم جدا شدند، مادرش پترزبورگ را ترک کرد و او توسط بستگان پدرش بزرگ شد. در ١٩١٥ (۱۷ سالگی) به خواست پدرش به انستیتو مهندسی عمران شهر پتروگراد وارد شد تا شغل پدرش را پیش بگیرد اما در طی دوران تحصیل ساعات فراوانی را در سالن تئاتر و سینما گذراند.
 

بازی حافظه ها

تصویر زیر مربوط به چه فیلمی است ؟ 1996

پاسخ بازی حافظه های قبل در ادامه مطلب

سبز و همیشه سبز

سریال خانه سبز(1375) _ (بیژن بیرنگ_مسعود رسام)

رضا صباحی(خسرو شکیبایی) : به نظر من یه خونه هرجایی میتونه باشه. میتونه بالای یه ساختمون بلند باشه. میتونه توی یه کوچه قدیمی‌که زیر یه بازارچه‌ست باشه. میتونه بزرگ یا میتونه کوچیک باشه. میتونه برای هرکس مفهومی‌داشته باشه یا هر رنگی داشته باشه. میتونه به رنگ آجر یا به رنگ شیشه و سنگ باشه. میتونه رنگ قرمز یا به رنگ...

ولی من... یعنی بهتره بگم ما، معتقدیم خونه هرچی که باشه، باید سبز باشه. بله، سبز و همیشه سبز...

منبع

بازی حافظه ها

برای چالشی تر کردن بازی حافظه ها ، من سال تولید فیلم مربوطه رو به عنوان راهنمایی اضافه میکنم

تصویر زیر متعلق به چه فیلمی است ؟ 1974

آگراندیسمان شاهکار نیست، ملال آور است

در بخشی از مصاحبه برگمان خواندم که

"مصاحبه گر : ظاهراً همین دیدگاه را در مورد آثار آنتونیونی دارید.
برگمان : حقیقت این است که هرگز کارهای آنتونیونی را چندان دوست نداشته‌ام؛ او دو شاهکار دارد که به کلی با کارهای دیگرش فرق دارند؛ و شما لازم نیست که خود را بیخود درگیر سایر فیلمهایش کنید. اولی «آگراندیسمان»، که شخصا آن را چندین بار دیده ام. و دیگری «شب». «فریاد» را روی نوار ویدئو دارم. خدای من چه فیلم ملال‌آوری است! آن‌قدر خسته کننده است که مات می‌شوید."

ترغیب شدم فیلم را ببینیم.  فیلمی که برگمان آن را بهترین اثر آنتونیونی میداند. فیلم را به زحمت تمام کردم و باید عرض کنم این فیلم هم  به شدت ملال آور است. هفت هشت نقد بند بالا بر این اثر خواندم. سراسر تحسین این شاهکار. نقد هایی مالیخولیایی و گمشده در تعاریف هنری. تفسیر های عجیب و غریبی که مرغ پخته توی زود پز خنده اش میگیرد . اما خیالتان را راحت کنم فیلم ابتر است . فیلم تکلیف هیچ چیز را مشخص نمیکند و به این روش در سینماگری افتخار هم میکند. نیم خط قصه دارد که آن هم تعطیل است دل خوش کرده است به لحظه . تنها سکانس قابل اعتنا همان سکانس آخر  بازی تنیس با توپ خیالی است.

عکاسی که از خودش پرتره های خارق العاده می گیرد

نوئل اشوالد (Noell S.Oszvald) عکاس مجارستانی 23 ساله  است که  بعد از 1 سال کار با دوربین، موفق به خلق عکس های خارق العاده ای شده است. عکس های او پرتره هایی بی نظیر از خودش است!

نقد و بررسی فیلم Joy

 

کارگردان : David O. Russell

نویسنده : David O. Russell

بازیگران : Jennifer Lawrence, Robert De Niro , Bradley Cooper

هزینه تولید: ۶۰ میلیون دلار

محصول کشور: ایالات متحده آمریکا

کمپانی توزیع کننده : 20^th Fox Century

خلاصه داستان : جوی داستان شخصیتی به همین نام است که بعد از مدتی به بنیان‌گذار و مادرخوانده یک امپراتوری کسب و کار خانوادگی تبدیل می‌شود.

کریشتف کیشلوفسکی

کیشلوفسکی در ورشو به دنیا آمد و کودکی خود را  در چند شهر کوچک لهستان گذرانید. 

ده عکاس ژاپنی

 

ایستاده در غبار

خلق دیو مؤنث

شاید بهترین فضا برای یک آهنگ‌ساز را داستان‌هایی از جنس سانست بولوار در اختیار بگذارند؛ فضایی که در آن می‌شود چندین و چند حس قوی انسانی را جست‌وجو کرد و برای آن‌ها موسیقی نوشت. ترس، وحشت، عشق، حقارت، افول، شیدایی و... احساساتی که به‌خوبی به آهنگ‌ساز این امکان را می‌دهند که بتواند صحنه را با موسیقی‌هایش بیاراید. حالا در سانست بولوار وقتی حرف از افول یک ستاره است، ساخت موسیقی از یک جهت راحت‌تر و از یک طرف سخت‌تر است چرا که وقتی پای چنین احساسات انسانی‌ای مطرح می‌شود و داستان روی سقوط آزاد یک ستاره - حالا می‌خواهد در سینما یا در ورزش یا هر جای دیگری باشد - می‌چرخد کار آهنگ‌ساز ‌سخت است. دلیل اصلی‌اش هم این است که همه‌ی احساسات یک ستاره‌ی رو به افول یا زوال‌یافته را می‌شناسند و می‌توانند تصور کنند که او در حال رنج کشیدن است و از سویی ممکن است برای بازگشت به روزهای طلایی‌اش دست به هر کاری بزند. کم نبوده‌اند فیلم‌هایی که درباره این ستارگان ساخته شده‌اند و اتفاقاً خوب که توجه کنید اگر آن فیلم، فیلم موفقی از آب درآمده باشد حتماً موسیقی‌اش هم محبوب شده است. نمونه‌اش همین سنتوری خودمان که قطعات موسیقی‌اش یک‌جورهایی از خود فیلم هم معروف‌تر شدند. موسیقی سانست بولوار هم از همین دسته است. موسیقی تحسین‌شده‌ای که هنوز شنیده می‌شود و برای آهنگ‌سازش، فرانتس وکسمن جایزه‌ی اسکار سال ۱۹۵۰ را به ارمغان آورد؛ آهنگ‌سازی که بیش از نیم قرن پیش از دنیا رفت و هم‌چنان قطعات موسیقی فیلمش مثل ربکا، پنجره عقبی یا عروس فرانکنشتاین شنیده می‌شوند.

دیالوگ - آپارتمان

اون یه دروغگوئه . ولی این قسمت بد قضیه نیست. قسمت بد اینه که من هنوز دوسش دارم

بازی‌های کلامی/بررسی انتقادی سینمای علی حاتمی

کم‌تر سینمادوستِ ایرانی هست که جملاتی از فیلم‌های علی حاتمی را از بر نداشته باشد و حتا در موقعیتی، در خلال گفت‌وگویی، به کار نبسته باشد. ادعایی گزاف نیست که در سینمای حاتمی، کلام به مراتب تأثیرگذارتر از تصویر تصور شود. شاید همین دل‌بستگی کارگردان و وسواس او برای انتخاب کلماتی وزین در خلق جملاتی آهنگین، به‌یاد‌ماندنی‌ترین مشخصه و بزرگ‌ترین عامل شناسایی در سینمای حاتمی باشد: واسطه‌ای بیانی که گویی کارگردان در تناسب با خواست خویش از نو تعریفش کرده است. مشخصه ای که از نخستین روزهای فیلم‌سازی او تا به آخر قابل ردگیری‌ست.

 

Cinema In Europe

دارن آرنوفسکی

دارن آنوفسکی، متولد 12فوریه 1969، بروکلین ایالات متحده آمریکا است. او کارگردان، فیلمنامه نویس و تهیه کننده ی آمریکایی هالیوود است. او پسر شارلوت و آبراهام آرنوفسکی است که هر دو معلمان مدرسه عمومی بودند. او دارای یک خواهر به نام پتی است. پتی به طور منظم به کلاس های باله می رفت و هم اکنون به صورت حرفه ای این سبک را دنبال می‌کند. پدر و مادر آنها اغلب در تئاتر برادوی بازی می کردند و این باعث ایجاد علاقه ای ویژه برای آنها شده بود. او می گوید: «من به عنوان یک یهودی فرهنگی مطرح و بزرگ شدم، اما در طول زندگی ام حضور معنوی بسیار کمی در معبدها داشته ام.»

ویرایش توسط مسئول وبلاگ : افزودن تصویر