دکترین: آریستوکراسی اشکان و دیکتاتوری چراغ / اول: شرح مشکل

به نظر میاد توپشکن، با دیدن اتفاقات منفی و عجیبی که در پست رای گیری معاونت آرشیو رخ داد، کلاً به این نتیجه رسید که نباید سیستم حاکم بر کانون به شکلی باشه که در حاکمیت اون همچین اتفاق خنده داری امکان وقوع داشته باشه. بنابراین در مورد تغییر سیستم پیشنهادی کرد و گفت که من هم در بحث دخالت کنم. بعد از اون چراغ و همچنین افراد دیگه هم وارد بحث شدن. قرار شد وقتی فیلمبرداری دلقک تمام شد، من هم در جریان دخالت کنم. از پایان فیلمبرداری من همش دارم به حرفای گفته شده فکر میکنم و می نویسم. نتیجتاً متن بلندی شده که برای اینکه خسته نشید، قسمت قسمت، در وبلاگ به نظرتون می رسونم.

بنابراین این صحبت ها در رابطه با بحث های رخ داده شده در این سه پست و بعضی نظراتش هستن: پست اول. پست دوم. پست سوم.

 

----------------------------

آریستوکراسی اشکان و دیکتاتوری چراغ  1

قسمت اول: شرح مشکل:

اگه بخوام از الفاظ مغلق و پیچیده و «باکلاس» در مورد سیستم پیشنهادی توپشکن صحبت کنم، باید بگم سیستم پیشنهادی توپشکن در نگاه اول یه نوع آریستوکراسیه ولی اعضای گروه حاکم قراره با رای گیری انتخاب بشن. یعنی یه نوع آریستوکراسی دموکراتیک که البت در ادبیات علوم سیاسی اصلاً وجود نداره!!

از این الفاظ الکی و پیچیده که بگذریم باس بگم این سیستم – بازم در نگاه اول زیرا در ادامه میگم که این پیشنهاد می تونه یک حالت از سه حالت باشه - شبیه به سیستمیه که در آیین نامه وجود داره یعنی «حاکمیت شورای مرکزی».

شورای مرکزی ای که آیین نامه پیش بینی کرده، همینه. یعنی اعضا یه گروه رو برای مدیریت تمام سال خود کانون انتخاب کنن. و حتی همون گروه هم دبیر رو انتخاب می کنن.

این شیوه مشکلاتی به وجود میاره و محسناتی داره. (ایراد هایی که باعث شد ما همون سال اول تاسیس، این سیستم رو مناسب تشخیص ندیم و «نهاد تصمیم گیری» رو جایگزینش کنیم و صلاحیت شورای مرکزی رو منحصر کنیم به انتخاب دبیر)

همونطور که می دونید، معیار کنونی برای تشخیص اینکه چه افرادی حق دارن برای کانون تصمیم بگیرن، «فعالیت»ه. (ولی جلوتر خواهم گفت که اگه دقیق تر به این معیار دقت کنیم، معیار فعالیت نیست بلکه معیار، صرف زمان برای کارهای کانونه)

شاید به نظر برسه که سطح منطق و عقل و واقع بینی و... هیچ «جایگاه و تاثیری» در تعیین حق رای اعضای تصمیم گیرنده ی کانون نداره (همونطور که فکر میکنم اشکان توپشکن هم به این قضیه معتقده) ولی اینطور نیست. مطابق با معیار کنونی، هر کس «فعال» تلقی بشه «حق رای» داره ولی از معیار های فعالیت، صرفاً کار یدی نیست بلکه فعالیت مغزی هم جزو این فعالیت محسوب میشه. به طور مثال مدیران اجرایی، کسایی که باهاشون مشورت های درست درمون می گیرن رو هم جزو فعالین خودشون معرفی می کنن، یا کسایی که دکترین های مفصل می نویسن و کارهای کانون رو تحلیل می کنن و پیشنهادهای عمیق میدن هم می تونن به صرف همین کار فعال تلقی بشن. (منظورم چرت و پرت نویسی نیست ها. از فردا کسی نخواد از این صحبت استفاده یا سواستفاده کنه ها.)

ولی همین فعالیت مغزی هم فقط بر اساس معیار زمان میتونه به «فعالیت قابل تخمین» تبدیل بشه. به همین علت باید عرض کنم که به شکل دقیق تر، معیاری که از اون طریق تشخیص میدیم چه فردی حق تصمیم گیری در مورد کانون رو داره، «صرف زمان» هست. اون هم نه هر صرف زمانی بلکه صرف زمان برای کارهای کانون که البته تشخیص این که زمان برای «کارهای کانون» صرف شده نه برای چیزهای دیگه (مثل امور شخصی) بر دوش نگاه و تشخیص مدیر اجرایی پروژه، مسئول سمت مربوطه یا دبیر، گذاشته شده.

این زمان می تونه با چسبوندن پوستر صرف بشه، با مدیرت یه گروه در اکران، با طراحی یه سری تراکت، تدوین یه فیلم، حضور در اتاق های فکر، حضور در جلسات روسا، دادن مشورت های تفصیلی به دبیر، رفتن برای نوشتن قرارداد، تلاش برای نوشتن اساسنامه ی اصلاحی و ...

این زمان می تونه توسط یکی از معاندترین اعضای کانون رخ بده تا کسی که تمام زندگیش رو صرف کانون کرده...

این زمان می تونه توسط کسایی صرف بشه که مغزشون به انیشتین گفته زکی! و همچنین کسایی که پاتریک جلوشون دانشمند محسوب میشه!...

به هر حال همه ی این مصادیق در یک چیز با هم مشترک هستن و اون «صرف زمان» هست.

این یعنی «میزان عقل و منطق و واقع بینی و کانون شناسی! و ...» در این معیار، مستقلاً و بدون تبدیل شدن به فعلی که زمان گیره، جزو معیارها قرار نمی گیره. همونطور که می بینید، عقل و منطق و درک و تجربه، می تونه روی حق رای تاثیر داشته باشه (با تبدیل شدن به فعلی که در زمان جاری میشه) ولی به خودی خود معیار نیستن.

قطعاً این یکی از باگ های دموکراسی ابتدائیه (میگم ابتدایی چون ما سیستم های دموکراتیک دیگه ای هم داریم که به این شکل نیست).

اینکه دموکراسی میگه نادان و عاقل، بی تجربه و مجرب، کسی که فکرش عمیقه با کسی که فکرش سطحیه، کسی که در توهم به سر می بره با کسی که واقع بینه، کسی که سیستم دانشگاه رو خورده با کسی که هنوز در لاک خودش زندگی می کنه و... با هم در داشتن رای مساوی هستن یعنی فرقی نمی کنه طرف چیکاره است بلکه فقط باید برای کانون زمان صرف کنه تا حق تصمیم گیری در مورد کانون رو به دست بیاره.

این مشکل، فقط در سیستم دموکراسی حاکم بر کانون فیلم و عکس دانشگاه شهید بهشتی، وجود نداره بلکه من هیچ انتخاباتی رو ندیده ام که درش کسی که مثلاً مدرک آکسفورد داره نسبت به کسی که دیپلم داره، حق رای بیشتری داشته باشه.

این در حالیه که قطعاً داشتن عقل و منطق و واقع بینی و امثالهم در «تمام» تصمیم گیری های کانون از تصمیم گرفتن در مورد «نحوه ی طراحی یه پوستر» تا تصمیم گیری در مورد «تعیین سیاست های کلان کانون در تعامل با سیستم دانشگاه» بسیار نتیجه ی مثبت و بهتری برای کانون خواهد داشت.

قبل از اینکه بگیم «وای وای چقد سیستم کانون احمقانه است» بذارید ببینیم چرا این مسئله و مشکل واضح هنوز در سیستم کانون وجود داره و ما تغییرش ندادیم؟