من باب کانونیت کانون - این یک دکترین است

1- همه در جریان سلسله بحث های من و شکوری هستند. بحث هایی که همیشه به خاطر اختلاف دیدگاهی عمیق و یکی نبودن مختصات فکری به بن بست می رسید.

  2- اجازه بدهید واضح و روشن دیدگاهم را تبیین کنم: من طرفدار سنّتی هستم که رفاقت را بر قانون ترجیح می‌دهد. معنی این حرف این است که کارها بر اساس رفاقت با بقیه جلو می رود، فضای دوستی تاروپود تشکیلاتی و قوانین نبشته یا نانبشته  را شکل می دهد و  نارو زدن ها و زیرآبی رفتن ها بزرگترین خطوط قرمز می شوند. فضای رفاقتی ایجاب می کند که به فکر ناراحت نکردن بقیه باشیم، به فکر اینکه هوای هم را داشته باشیم، اینکه نسبت به فضا احساس مالکیت و احساس دِین داشته باشیم. فضایی که نه قانون که رفاقت حاکم باشد. 

این امر نمی تواند در کانون رخ دهد.

مهم ترین دلیلش این است که فضای دوستی نیاز به جمعی همگن دارد تا بتوانند با هم کنار بیایند، نیاز به فضایی که ناخودآگاه ادم ها را فیلتر می کند یا تغییر میدهد تا به فضا لطمه ای نخورد و از همه مهم تر نیاز به بزرگمَنِشی‌ای که متاسفانه خیلی وقت‌ها رخ نمی دهد. این که آدم بداند کِی باید یک سری حرمت ها حفظ شود و کجاست مرز بین صمیمیت و شکستن خطوط قرمزی که برای حفظ سیستم چیده می شوند.

3- من به سیستم دموکراسی کانون معترضم. به نظرم این سیستم به راحتی میتواند عاملی برای سوءاستفاده و یا دادن هزینه معنوی باشد. یادم می آید عطار پستی گذاشته بود راجع به تفاوت آریستوکراسی و دموکراسی. بگذارید اعلام کنم که به نظر من  آریستوکراسی سیستم کامل تری است اگر با دموکراسی پشتیبانی شود. اینکه یک شورای مرکزی قدرتمند و فعال وجود داشته باشد و یا به ترتیبی بشود کمیت نهاد تصمیم گیری را تا حدی فدای کیفیت آن کرد. و یا راه حل سوم که وجود شورایی واسطه بین نهاد تصمیم گیری و شورای مرکزی است. واسطه ای که با رای مستقیم انتخاب شود و قدرت تصمیم گیری از آن او باشد؛ به شرط نظارت نهاد تصمیم گیری.

4- این دکترین هنوز ناقص است. هل من ناطر ینصرنی؟

 زیاده عرضی نیست. سعید.