یک اظهار پشیمانی

تا من باشم دیگه رو حرف منتقدای ایرانی حساب نکنم !

من قبل از این بنا به جو سازی هایی که خیلی از منتقدا و خیلی از دوستام در مورد فیلم "در دنیای تو ساعت چند است" داشتند , یک پست در وبلاگ گذاشتم که این این فیلم رو پشنهاد کردند , شما هم برید ببینید .

دو شب پیش به صورت اتفاقی رفتم کوروش, رفته بودم فیلم جدید ویم وندرس رو ببینم (یه اتفاق بسیار خوب افتاده , یه سری از فیلم های خوب خارجی خریده شدن و دارن نمایش میدن اونا رو , هنوز برای دانلود هم نیومدن ) نمیدونم چرا یه باز رفتم این رو دیدم .

حالا پیشنهاد میکنم اگه شما هم میخاید یه فیلم عاشقانه آبکی , افسانه ای و بی خود ببینید یا اینکه میخاید پولتون رو تو جوب آب بریزید برید این رو ببینید .

اکران فیلم

اکران در دنیای تو ساعت چنده؟ / درخواست کمک

تا صبح سه شنبه سنجاق است

پست از طرف آقای شالیکار: 

سلام دوستان گرامی
از اونجایی که در ارتباط با پروژه "در دنیای تو ساعت چنده"، من رابط بین کانون خودمون و انجمن اسلامی بودم ؛ میخواستم از دوستان خواهش کنم هر کسی که میتونه توی بلیت فروشی و انتظا مات به ما کمک کنه با من تماس بگیره.
البته باید عرض کنم که همون طور که خودتون میدونید این کار، کار کانونی نیست و فقط یک درخواست رفاقتیه از جواد شالیکار برای استفاده از تجربه ای که بچه های کانون دارن. 
لطفا تماس بگیرید 09113114535

اکران فیلم در دنیای تو ساعت چنده؟/ همکاری

 

نظر مسعود فراستی در مورد بهترین فیلم فجر امسال

مسعود فراستی مثل سال گذشته جشنواره امسال رو هم سفارشی و دولتی و بدون ایده و حتی غیر سینمایی توصیف کرد . حتی فیلم های بحث برانگیزی رو مثل شیار 143 , ماهی و گربه , محمد , رخ دیوانه , عصر یخبندان , اعترافات ذهن خطرناک من , روباه , ... رو بسیار بد میدونه . ولی سال گذشته یه استثنا قایل شد و فیلم عصبانی نیستم رو نسبت به سینمای ایران خوب برشمرد . امسال هم به گفته خودش ما فقط یک فیلم خوب در فجر داشتیم :

در دنیای تو ساعت چند است .

یک فیلم کوچک عاشقانه , یک عشق یک طرفه ولی باورپذیر و دوست داشتنی .

در هجمه این همه تنش و عصبیت، بزهکاری، خیانت و فساد و خل‌بازی فیلم‌های این جشنواره، در دنیای تو...، غنیمتی است کمیاب که به کل از این جشنواره و سینمای مریضش جدا می‌ایستد و چه خوب.

تنها فیلم جشنواره است که وقتی از سینما بیرون می‌آییم  - بویژه که باران هم نم‌نم می‌بارد– حالمان خوب می‌شود و حس نرم انسانی‌ای داریم. این، اولین فیلم نوستالژیک  زنده – نه مرده - عاشقانه سینمای پس از انقلاب است که اصلا بد نیست. می‌توانست بهتر باشد. کمی قصه کم دارد: قصه حمید، قصه علی و فرهاد و...

یادآوری‌هایش، گاهی مخدوش است و معلوم نیست خاطره از نگاه کیست.

فیلم زمان ندارد. می‌توانست متعلق به 20سال پیش باشد یا 20سال آینده. این، خوب نیست. هر چه زمان‌مندتر و مکان‌مندتر، بهتر و ملموس‌تر.

خانه، کوچه و خیابان از کار در آمده‌اند؛ بازار رشت اما گاهی توریستی شده.

بازی مصفا، خیلی خوب است و اندازه. حاتمی هم به فیلم می‌خورد.

پایان فیلم درست است و متناسب؛ بدون اداهای رایج. تدوین خوب نیست و بعضی حرکت‌های دوربین.

موسیقی اما خوب است و دل انگیز که به فیلم و فضای نوستالژیک آن می‌آید. چه ترکیب خوبی از موسیقی کلاسیک با محلی و چه ترانه قشنگی در آخر فیلم. آفرین به کریستف رضاعی.