تشکر از اینهمه سوتفاهم شیرین...

عرض شود که

سلام بر همه

چند وقت پیش باز رفتارای مشکوکی از خانم جهانی پور دیدم که منطبق بود بر نقد های قدیمی ام

و بعدش هم یه سری مصداق خاص تو عملکرد وبلاگیشون رخ داد

تا رسید به جایی که من رفتم مشهد و حین برگشتن به صورت اتفاقی متوجه یه رای گیری بسیار خفن وبلاگی شدم...رای گیری ای که کمتر به این شدت دیده شده بود

جالب اینجا بود که کسایی که مدت هاست تو وبلاگ خبری ازشون نیست، نه تنها اومده بودن بلکه خیلی صریح رای مثبت داده بودن

این قضیه من رو مشکوک تر کرد

اگه یادتون باشه من همیشه به اکیپ بازی تو کانون می تازم و حرکتی که رخ داده بود بوی همچین اتفاقی رو میداد

با پیگیری هایی که کردم متوجه شدم که موضوع خیلی ناجور تره و برای این رای گیری، به موافقین، پیامک زده شده

و میشه گفت که تنها مخالفین بودن که پیامکی دریافت نکرده بودن

این قضیه من رو خیلی بیشتر ترسوند

من ازین رویه ها خاطرات خیلی بدی دارم

من همیشه نگران این بودم که دموکراسی و امکان رای گیری فقط بشه یه روکش تمیز برای انجام کارها بدون تفکر جمعی

و بازم بوی اکیپ بازی اومد

وقتی دلایل مخالفتم رو به صورت منطقی، هم وبلاگی و هم حضوری با مدیر اجرایی پروژه مطرح کردم، با برخود به شدت سرد و عجیبی مواجه شدم

حتی دبیر هم ری اکشن مورد انتظار من رو نداشت

زین ال هم که خیلی منطقی میدونمش، چندان حرفاش به نظرم منطقی نمی اومد

گیج مونده بودم که چرا بعد از اینهمه مدت، یهو، درجه ی منطق صحبت ها جلوی این حرفام اومده پایین

و باز هم احساس خطر کردم

کلا گفتم عجب بساطیه...دچار یه رکود منطقی عمومی شدیم و مشکل فقط اشخاص نیست...

هرچه بیشتر پیش می رفت، احساس بدم بیشتر میشد

سعی کردم که دلایلم رو جار بزنم نه برای اینکه جلوی وقوع پروژه رو بگیرم (پروژه تصویب شده بود اونم به صورت کانونی نه شخصی) بلکه فقط برای اینکه وقتی پیشگوییم درست از آب درومد، بگم که قبلا گفته بودم تا در آینده و برای مصادیق مشابه بیشتر همه حواسشون جمع باشه

غافل از اینکه از اصل مطلب بی خبرم

دوستان همینجا عرض کنم که تمام مطالبی که در قالب پست یا نظر در پست های زیر نوشتم، (هرچند از نظر اساسنامه ای و منطقی درستن) همگی قبل از اطلاع من از اصل قضیه و صوری بودن جریان بود:

دکترین: امکان انصراف مدیر اجرایی با لغو پروژه کانونی متفاوت است

برگزاری اولین جلسه کانون در سالن مولوی کنسل شد.

نتیجه ی رای گیری پست " اولین جلسه ی مهر ماه 91 کانون ... "

اولین جلسه ی مهر ماه 91 کانون در تالار مولوی

...

متاسفانه از طرفی من خیلی نگران کانون و ترک تازی های یه عضو جدید به نام جهانی پور شده بودم و شاخک های خطرسنجم بدجور تحریک شده بودن... از طرف دیگه بازم متاسفانه خانم جهانی پور هنوز خیلی جوان بودن و تجربه ی این جور مخفی کاری ها رو خیلی نداشتن

به همین علت اخیرا متوجه شدم که همه جریانات سرکاری بوده و اصل قضیه، تقدیر از پیرمردی بود به نام عباس که یه آدم سیریش و چندشی به نام شکوری از بس ایراد تجربی و ماهوی و این حرفا گرفت، ملت خسته شدن و همه چیز به هم ریخت...

ولی امروز که جریان رو با قسمتی از جزئیات متوجه شدم، باید نسبت به یه جمله از خانم جهانی پور تو تماس تلفنی شون ری اکشن نشون بدم:

«آقای شکوری، بچه های کانون خیلی دوستون دارن...»

عرض شود که: ممنانم اگه اینطوره...

شکوری سخت و اساسنامه ای چندان دوست داشتنی نیست

پس اگه کسی همچین موجودی رو دوست داشته باشه، اونم در این حد که بخواد کلی مخفی کاری کنه و برای یه مراسم تقدیر ازش برنامه ریزی بکنه، ده ها برابر از دوست داشتن های معمولی، برام احساسات برانگیزتره...

از دوست داشتن تک تک بچه هایی که احساس میکنن دوسم دارن، ممنانم...هرچند دوست داشتن قابل تشکر نیست...

منم شما رو دوست دارم...هرچند شاید از ری اکشن های اساسنامه ایم اینطور برداشت نشه...

تلاش و تصمیمتون، برای من، یه مراسم تقدیر مفصل تو تالار ابوریحان با حضور سه هزار تماشاچی شد...

صرف حضور تقوی و فلاح و چراغعلی، من رو نقش اول فیلم صد و بیست دقیقه ایه مراسم تقدیرم کرد...

صرف قصد کمک فکری زین ال تنبل به این جریان، من رو برد تو تالار...

صرف پیگیری های مهدی رسولی از خارج از تهران، سورپرایزم کرد...

صرف شنیدن وصف اشتیاق ادعایی خانم جهانی از طرف بقیه ی بچه ها، من رو تو لحظه ی فراخوندنم به روی سن قرار داد...

و در این لحظه...من روی سن هستم...متعجب...متحیر...ممنان...و با کلی حس دوست داشتن شماها...

از همگی ممنونم...

پیرمرد...