POETRY

در ادامه ی  مشاهده آثار برنده جایزه بهترین فیلم‌نامه جشنواره کن

فیلم  شعر، شاعرانه نیست. ذکر مصیبت است.

فیلم موسیقی ندارد. از شهر های الکترونیک کره جنوبی اثری ندارد، اتوبان ندارد، در عوض یک پل بلند بالا دارد که دختری از روی آن خودکشی کرده است. فیلم با جسد غوطه ور دختری  روی رودخانه شروع میشود.  کپر نشین حاشیه ی شهر دارد، مادربزرگ فراموش شده ی آلزایمری دارد. قربانی و عامل  تجاوز گروهی دارد. پیشنهاد بی شرمانه دارد.پیرمرد چشم چران آفتاب لب گور دارد.  تن فروشی دارد. اخاذی دارد و حواستان باشد نام فیلم "شعر" است.

دوربین با بی شخصیتی تمام گویی که تنها وظیفه اش به تصویر کشیدن قصه در نازلترین درجه ی قاب بندی  و تحرک است  در تمام فیلم بی هنری اش را به رخ میکشد.  نیم ساعت فیلم به کندی و هیچ جذابیتی (پس از ترجمه اشعاری که ممکن است برای مردم کره جذاب باشد) در جلسه شعر خوانی  میگذرد. فیلم عملا نیم ساعت قصه دارد که دو ساعت و بیست دقیقه معطل شدنش همان نیم ساعت را هم شهید کرده است. فیلم را نمیشود دوباره دید یا حداقل در مورد خودم یقین دارم که نمیتوانم.