واقعی ترین فیلم ایران!

من جز اولین آدمایی بودم که جدایی رو دیدم

و شاید در این لحظه، جزو آخرین کسایی هستم که بازم جدایی رو دیدم

تا حالا شاید 4 بار این فیلم رو دیده باشم یعنی هر سال یک بار

هر سال که بزرگ تر میشم و بیشتر تو جامعه مون زندگی میکنم و بیشتر دور و برم رو می بینم، بیشتر به ابعاد واقعی این فیلم معتقد میشم...

این بار، با شرایط جدیدم، به واقعی بودن همه ی بحث های حقوقی، همه ی اونچه به عنوان دادسرا و دادگاه خانواده و ... به نمایش گذاشته شد، معتقد شدم.

 درک میکنم چرا بازپرس چاره ای جز صدور وثیقه برای نادر نداره

درک میکنم چرا بازپرس به جای سقط جنین میگه قتل

درک میکنم چرا اینهمه شکایت روی شکایت ارائه میشه

درک میکنم چرا اگه نادر جریان تلفن رو شنیده باشه، میفته زندان

درک میکنم چرا حجت سرش رو میکوبه به دیوار

درک میکنم چرا وقتی حجت میگه برو از خدا بترس، بازپرس از کوره در میره

درک میکنم چرا بازپرس همش دستش رو میذاره روی سرش

درک میکنم چرا همه آماده ان که بیان حجت رو از اتاق بازپرس بیرون کنن

هیچ چیز اغراق شده ای در این فیلم نیست

هر لحظه در جامعه همچین لحظاتی داریم

بازپرسی از فرط عصبانیت چای میخوره

زنی به خاطر عصبی بودن شوهرش، التماس میکنه

مردی برای خشک بودن قانون، مجبور میشه دروغ بگه

زنی که سر قسم خوردن تردید میکنه

شهودی که نمیتونن تو چشم شاکی و متهم نگاه کنن

تعارضاتی که متهم رو لو میدن

شاهدی که سوتی متهم رو میفهمه ولی دروغ میگه

سربازی که متهم رو درک میکنه

متهمی که وساطت شاکیش رو پیش بازپرس میکنه

شاهدی که به اشتباهش پی میبره و شهادتش رو پس میگیره

متهمی که وسط بازجوئی یکی دیگه باید اظهاراتش رو با دستبند بنویسه

به نظرم هر سال که بزرگ تر شده باشیم، به واقعی بودن لحظات بیشتری در این فیلم پی می بریم.

و متعجبم که فرهادی جای چند نفر زندگی کرده که اینهمه واقعیت رو با اینهمه جزئیات دیده

و متعجبم که فرهادی چه قدرتی تو به یاد نگاه داشتن جزئیات واقعی جامعه و بیانش به این شدت قابل درک و منطبق بر همون چیزایی که با چشامون می تونیم ببینیم، داره.

...

در انتها این رو هم بگم که این بار که دیدم، بیشتر از دفعه های پیش معتقد شدم که فیلم به نفع سیمینه.