چرا کلاس و کارگاه آموزشی می گذارم یا نوعی نگاه به بحث آموزش

سلام...

قبل از هرچیز مایلم که به خانم جهانی پور(مدیر اجرایی معارفه) و همه ی بچه های خوب و با صفایی که تو برگزاری این مراسم از مدتها قبل تلاش کردن خسته نباشید بگم.همه تون ی دونه اید . . .

و اما بعد . . .

مدت زیادی بود که می خواستم این قضیه رو توی وبلاگ مطرح کنم.

حرفم در مورد برنامه کلاس ها و و کارگاههای آموزشی ست که در کانون برگزار کردیم . . .

دوس دارم خیلی خلاصه وار از دیدگاه شخصی ام علت برگزاری این کارگاه ها رو از طرف خودم بگم تا باهم به یه نتیجه برسیم آخرش

  

یک : من عضوی از کانونم.کانون برای من منشا خیر و برکت های زیادی هم در کار و هم در زندگی شخصی شده (می تونم برای این ادعا مثال های زیادی هم بیارم) و من هم در مقابل دوست دارم برای رشد کانون قدم مفید بردارم.

دو : من می خام با این کار زکات علم مختصری که دارم رو بدم

سه : دوست دارم برای دوستان خیلی خوبی که در کانون دارم کاری انجام داده باشم

چهار : معتقدم که کانون برای ادامه ی حیاتش در زمینه های مختلف نیاز به متخصص داره.حالا چ در برنامه های اکران و یا کلاس و چه در برنامه هایی مثل تولید فیلم.پس بنابراین من به سهم خودم می خوام برای بخش تولید متخصص تربیت کنم.

. . .

اما

ی بحثی که می خوام مطرح کمک و دلیل اصلی و شخصی من در مورد برگزاری کارگاه های تصویربرداری و عکاسی هست اینه که:

دوستان!

من یادم میاد سالها پیش که تازه می خواستم شروع به کار کنم یه دوره تقریبا یک ساله رو تو انجمن سینمای جوان گذروندم.اما این دوره فقط از نظر مباحث تئوریک برای من مفید بود... علم و دانش مختصری هم که یاد گرفته بودم همه ش در جزوه بود. من در عمل هیچ چیز بلد نبودم.سر صحنه ی فیلم هیچ کاری ازم ساخته نبود.بنابراین من یک راه بیشتر نداشتم

_ باید ب شکلی سر صحنه های فیلم می رفتم تا کار عملی را یاد بگیرم...ولی با چه تخصصی؟نه فیلمبرداری بلد بودم.نه صدابرداری.نه تدوین.و نه هیچ چیز دیگر. . .

تنها پستی که برای من باقی می موند مسئول تدارکات و حمل و نقل سر صحنه بود.تازه باید پیش این و اون خواهش می کردیم که آقا ما رو هم سر صحنه فیلمبرداری برای کمک ببرید.اون هم بصورت رایگان!تازه خیلی جاها می شد پول از جیب خرج می کردیم و تو حساب کتابها گم می شد.اولین افراد سر صحنه ی فیلمبرداری بودیم و آخرین افراد از سر صحنه خسته و کوفته و کثیف برمی گشتیم خونه...همه ی اینها به عشق این بود که من بتونم کار کارگردان با بازیگر رو ببینم.نورپردازی رو ببینم.صدابردار و کارش و نحوه کار با وسایل صدا و تصویر رو ببینم و یا از کنار کار فیلمبردار با خاهش و احترام و تمنا و تقاضا چیزی یاد بگیرم...تازه اگر از من خوششون میومد و دلشون به رحم میومد که چیزی یاد من جوان نوزده بیست ساله بدن . . .

من همه ی اینها رو به جون خریدم و همون روزا همیشه به خودم می گفتم

مهدی رسولی!

تو اگه ی روزی ی کاره ای شده ای مث اینا گنددماغ و بداخلاق نشی!سعی من بتونی برای کسی قدمی برداری تا خدا هم همیشه برات قدم برداره و یاورت باشه . . .

بچه ها

با پول می شه خیلی کارها کرد.همه ی این کلاس های نقد فیلم و کارگردانی و فیلمنامه نویسی و غیره و ذلک که در کانون از سالها پیش در کانون برگزار شده رو خیلی راحت در کارنامه ها،کارگاه آزاد فیلم ها می شه رفت.اما ما این برنامه ها رو تقریبا رایگان در کانون برگزار می کنیم.چون کانون رو خونه خودمون و اعضای کانون رو اعضای خانوادمون می دونیم.

من همه ی اینها رو گفتم که بگم دوس دارم بچه های خوب کانون براحتی بتونن کارها و تخصص ها و فعالیت های خودشون رو براحتی تو کانون با کمترین هزینه ها و خیلی جاها بصورت رایگان دنبال کنن . . . اما خیلی جاها دیدم که واقعا ی عده خیلی بسادگی از کنار این قضایا می گذرن.من نمی خام بگم که بیاید که کلاسایی که من یا بقیه می گذارن پرشور و شلوغ بشه.

برای خودتون بیاید...

. . .

امیدوارم قدر کانون رو بیشتر بدونیم . . .

والسلام . . .