برای همه ی سینماهای خاموش شهر

دور و اطراف شهر پر است از سینماهایی که زیر خرواری از خاک مدفون شده اند و تنها اسمی از آنها پیداست و یا پوستری از آخرین فیلمی که اکران کرده اند و می توان از این راه فهمید که چه سالی در سینما را تخته کرده اند. 

دیگر نه مخاطبی به آن وارد می شود و نه بوفه دار و آپاراتچی. چه خاطره هایی که برای نسل های قبل باقی مانده و چه کسانی که فیلم های مورد علاقه یشان را آنجا دیده اند. بگذریم از اینکه عده ای بیکار شدند و همینطور تاثیر در فروش فیلم ها. برای من که سنم قد نمی دهد به زمان رونق سینما، دیدن این همه تخریب (بخوانید فلاکت) آزاردهنده است. خصوصا در خیابان لاله زار که اگر جای دیگری بود صد درصد به مرکز گردشگری تبدیل می شد و هر ده قدم سینمایی خود نمایی میکند، آن هم از نوع تعطیلش. شاید اگر این سالن ها مثلا قهوه خانه بود یا چه می دانم مغازه های مختلف، آدم دلش نمی سوخت و اصلا بهش فکر نمی کرد. اما وقتی تعدادش از انگشتان دو دست و دو پا هم بیشتر می شود ... مثل قطع درخت می ماند، اگر جایگزین نشود هوا را آلوده و آلوده تر می کند. به این اسامی نگاه کنید : رکس - کریستال- متروپول- خورشید- ایران- البرز- سعدی- اروپا و ... 

(سینما رکس سابق- لاله زار)

علتش را هم بخواهید یا ورشکستگی است و یا عدم رضایت مالک و یا قدیمی بودن سالن ها و یا !

گرچه این متن دردی را دوا نمی کند اما پیش خودم گفتم درد دلی است با اهالی و دوست داران فیلم و سینما.