چراغی که به کانون روا بود- وقتی چراغ می خندید- دینی که ادا نشد

دو ساعتی هست که صدای خشمگین چراغ رو از پشت گوشی شنیده ام. غالباً وقتی با این لحن روبرو میشم من هم حالت تهاجمی می گیرم و سعی میکنم طرف مقابل رو سرجاش بنشونم و با قانون واساسنامه اثبات کنم که در اشتباهه. ولی در مورد چراغ این حس رو ندارم.

  

دقیق نمی دونم آیا این کانون فیلمه که یه مشکلی توش هست که باعث میشه بعضی اعضای گلش[1]، گهگاه اونقد زیر فشار قرار بگیرن که کامل بزنن زیر میز و بخوان به صورت کهکشانی ازش دور بشن یا اینکه این خاصیت همه ی تشکل های دانشجویی و غیر انتفاعیه یا اینکه اصلاً مشکل از خود ما آدم هاست که تو این سن و سال ها هنوز به صورت دقیق و محکم موفق نشدیم که طوری زندگی و مشغولیت های غیرانتفاعی و فکرمون رو مدیریت و کنترل کنیم که یهو به وضعیتی مبتلا نشیم که بخوایم از جایی که تا دیروز عاشقش بودیم فرار کنیم...

 

چراغ هم روزگاری می خندید. می خندید و می خنداند و از دستش می خندیدیم. ولی از یه چند روز پیش به همین قضیه مبتلا شده. وضعیتی که فرامرزی هم چند وقت پیش بهش مبتلا شد. وضعیتی که من هم چندبار بهش مبتلا شدم ولی علاقه ام به کانون نذاشت که برم و برنگردم.

تو زندگی کانونیم خیلی ها رو دوست داشتم که ازشون متنفر شدم. خیلی ها دوستم بودن که دشمنم شدن. عوض شدن آدم ها و تغییر عمیق شناخت اونها از هم و شناخت خودم از دیگرون رو به شکل عجیبی حس کردم؛ و تو شرایط حال حاضر لازم می بینم برای رفع سوتفاهم در مورد چراغ مطلبی رو بگم:

حالا که نسبت به اتفاق اخیر کانون از سعید چراغ «نه به خاطر اینکه مثلاً اکران به یک نقطه ی عجیب رسید بلکه به خاطر عدم سرعت در شفاف سازیش و گفتن جزئیات دقیق در حضور مدعی های دیگه» شاکی ام باید بگم یادم نمیره که مدیونشم تو ساخت کشتن... با اینکه به افکارش میگم ایده آل های هپروتی و به خودش میگم متوهم کچل ولی خیلی دوستش دارم... با اینکه با هم اختلاف نظر داریم، ولی خعلی آدم باحالی می دونمش. آدم با مرامی که پای رفاقتش هم می مونه. پای دوستیش هم خیلی کار میکنه. از دوستی کردن و رفاقت همش ضربه می خوره ولی بازم بیخیال نمیشه. زحمت میکشه، به قول خودش خالی میکنه، ولی باز دم به تله میده. کلاً در حال حاضر که از دستش شاکی ام، خعلی دوسش دارم. نمیدونم تعامل من با چراغ در آینده چجوریه. اینکه سر کانون با هم بد میشیم یا نه. اینکه همدیگه رو به بی اخلاقی متهم می کنیم یا نه. اینکه خاطرات خوشمون از هم رو فراموش میکنیم یا نه. ولی تو این ایام که همش دارم بهش می توپم و البت که اون هم همش داره دم از فرار کردن از کانون و برنگشتن میزنه لازم دیدم بگم سعید نه تنها دوست خوبی برای من بود، نه تنها تا به امروز خیلی دوسش داشتم و الان دارمش، نه تنها من سر ساخت فیلمم بهش مدیونم و دینم رو بهش ادا نکردم، بلکه کانون هم خیلی به سعید مدیونه. دینی که هیچ وقت بهش ادا نکرده...

---

[1]البت تو کانون اعضای بدی رو دیدم که منافع خودشون رو بدجور به منافع کانون ترجیح دادن و اونها هم دچار این وضعیت شدن ها ولی چراغ رو هیچ وقت این ریختی ندیدم.