بالاخره فیلم خوب خانه پدری رو دیدم اما پشیمانم

من اگه مستند ساز بودم حتما راجع به حال و هوای یک اکیپ دوست برای رسیدن به فیلم های جشنواره یک فیلم می ساختم. فیلم خوبی می شد.خب حالا که نیستم.

در ادامه فیلم لو نمی رود.نگران نباشید.

پشیمانم نه به خاطر دیدن فیلم بد ،به هیچ وجه بلکه پاسخ به این سوال رو باید فلسفه دانان سینما بگن.....
  
یک کارگردان برای چی فیلم باید بسازه؟برای لذت بردن شخصیش از سینما؟برای دغدغه سینماییش؟برای به لذت رسوندن مردم؟برای عوض کردن دنیا؟برای معروف شدن؟دغدغه اجتماعی ....

اگه پاسخ سوال دغدغه اجتماعی باشه تاچه اندازه جایزه تلخی یک موضوع رو عریان به تصویر بکشه؟می تونه این جور فکر کنه که نکنه این تلخی روی آدمی تاثیر خیلی بدی بزاره؟یا می تونه بگه تلخی باید نمایش داده بشه تا تاثیرشو بزاره .

این فیلم که مردها ظالم های واقعی در حق زنان نشون داده شدند و برای مدتی از مردها بدتان می آید آ نقدر روح منو اذیت کرد که در طول فیلم داشتم به این فکر می کردم که راجع به این فیلم خوش ساخت با موضوع جسورانه آن چه قضاوتی باید کنم؟خیلی پسندیدم/پسندیدم/میانه/نپسندیدم/اصلا نپسندیدم (چه نام های جکی!بهتر بود عالی و خیلی خوب و خوب و... می زاشتند ،مگه خواستگاریه؟!)
بالاخره بلیط را داخل پسندیدم انداختم.اما از شما چه پنهون ،از دیدن این فیلم پشیمانم!!!