دکترین: لزوم جدایی کار از رفاقت

سالهای ساله که من همیشه و به کرات این موضوع به عنوان یکی از مشکلاتی که منجر به زوال تشکل های دانشجویی میشه عنوان میکنم یعنی: قاطی شدن بحث های رفاقتی با بحث های کاری...

من مدافع «جدایی کار از رفاقت» هستم نه به این مفهوم که «وقتی وارد کانون شدیم، دیگه طوری باید وانمود کنیم مثل اینکه همدیگه رو نمیشناسیم...»نه... بلکه منظورم اینه که در تصمیم گیری های کاری، رای گیری ها، کمک کردن ها، فعالیت ها، و کلا تو همه ی مسائلی که مربوط به شان «عضویت» در کانون میشه، فرد باید رفاقت رو بذاره کنار و صرفا و صرفا با توجه به صلاح کانون، فکر کنه، حرف بزنه و عمل کنه...

 

این یعنی وقتی رفیق من تو کانون، یک رای گیری انجام میده و اون رای گیریش مطابق با فکرکانونی من، مخالف با صلاح کانونه، بهش رای مخالف بدم...

یعنی وقتی کسی که ازش متنفرم تو کانون داره کار میکنه، «سنگ جلو پاش نندازم»...

یعنی وقتی صمیمیتی که با یکی دارم، ممکنه باعث «بهانه دادن» به «دشمن خارجی!!!» کانون بشه، اون صمیمیت رو تو کانون بروز ندم...

اعضای خیلی قدری در تاریخچه ی کانون بوده ان که به صراحت با این فکر مخالف بودن. حتی یکی از اعضای خیلی معروف گذشته که خیلی هاتون میشناسیدش، به صراحت به من گفت که «من نمیتونم موقع رای گیری به رفاقت بین خودم و رای گیرنده فکر نکنم!» پس بدونید که این ایده ی من برای همه اصلا بدیهی ای نیست.

دوتا از اعضایی که می بینم در روزگار فعلی کانون خیلی خیلی این مسئله رو رعایت میکنن، یکی سعید چراغعلیه که با اینکه من و اون همیشه در بحث های بنیادی کانون دچار بن بست میشیم و من همیشه با دوتا جمله دست به سرش میکنم (1- برو متوهم انجمن اسلامیایی!!  2- برو بچه جان، این حرفا برا من خاطره اس!!) اسمش رو قاطع میارم و یکی هم سعید ایزدی که من از گذشته به «بی عرقی» و مسائل دیگه متهمش کرده ام!! ولی در مورد داشتن این صفت تا به امروز برام خیلی مصداق پر رنگی بوده...

(توجه داشته باشید که من نمیگم به دشمنت حتما باید کمک کنی ها! نه... به طور مثال طرف میتونه در پروژه ی شخصی صرفا به علت اکراهش از مدیر اجرایی، تو پروژه کمک نکنه... بلکه در این مصادیق میگم که نباس سنگ جلو پای طرف بندازه و در رای گیری پسینی مربوط به پروژه اش نباید کینه و کدورت رو در رایش دخالت بده. از طرفی باید تذکر بدم که رفاقت بین اعضا، از محورهای ماندگاری و استمرار کانونه و من کاملا مدافع حفظ رفاقت و افزایش اون بین اعضا هستم ولی میگم این رفاقت نباید در تصمیم و رای و این مسائل دخالت داده بشه و در اینگونه مصادیق صرفا مصالح کانون مد نظر اعضا قرار بگیره)

اگه یکی تونست اینطوری رفاقت و کار رو از هم جدا کنه میرسه به مرحله ی بعد... مرحله ای که حالا باید منافع شخصیش که با منافع کانون در تعارض هستند رو کاملا بذاره کنار... وقتی دید که مثلا در فلان زمان، اکران فلان فیلمی که عاشق اکرانش هست منجر به صدمه ای به کانون میشه، اکران نکنه... اینکه به «رفتن روی سن» که دوست داره، جایی که به ضرر کانونه، اصرار نکنه...

خلاصه که باید همگی به سمت «فنای فی الکانون» بریم. گام اول و بدیهی به نظر من، جدایی کار و رفاقته. گام بعدی، توجه به جلوگیری از صدمه ی کانون به خاطر منافع شخصی. قطعا گام های دیگه ای هست که به نظرم اصلا برای اعضای معمولی، تکلیف تلقی نمیشه. گام هایی مثل ایده ی «گوشت قربانی» در مورد سمت «دبیری» که در دکترین «دبیر ایده آل» تا اندازه ای درموردش صحبت کردم.

شکور