قاعده تصادف

- من همون سالی که اومدم سراغ نمایش،کلا از زندگیشون بیرونم کردن. تئاتر خوششون نمیاد

- منو که دیگه تو خونه راه نمیدن. بابام میگه بالاخره اینو یه روزی از تو جوب جم میکنن

 جایگاه هنر،تو جامعه ما تاسف انگیزه. هنر مقبول همه نیست،خانواده ها به چشم تفریح بهش نگاه میکنن و اگه کسی به سمت هنر گرایید،از خونواده طرد میشه.

کسی که به دنبال هنره،تو ایران نمیتونه بهش برسه و برای رسیدن به هدفش،باید از ایران بره...
فقر فرهنگی ما تاسف برانگیزه

فیلم سرشار از پیام بود اما تو نقدها،کمتر در اینباره نوشته بودن.هرجا که خوندم،از دوربین رو دست شکایت داشتن.یعنی انقدر محتواش  کم اهمیته؟

بازی ها عالی بود،فضای فیلم اونقدر خودمونی و رله بود که حس میکردم بینشون نشستم و با اونا میخندم،ناراحت میشم،غذا میخورم و همفکری میکنم.منم مثل گروه،تو دوراهی قرار گرفتم که به خاطر شهرزاد،کار رو ول کنم یا دورش بزنم...
و باید بگم متاسفانه تقریبا با منطق فیلم موافق بودم بجز قسمتی که پدر شهرزاد برای اینکه مخالفتشو نشون بده،گرفتش زیر مشت و لگد! اونم بعد از موقعیتی که خیلی شیک و مجلسی درحال گفت گو بودن!میخواست بگه این آدم که دخترشو دوست داره و راحت اجازه خروج از کشور بهش نمیده،خشنه؟حق زنها تو ایران هنوز ادا نمیشه؟ مردای ایرانی کلا اینجوری اند؟ هرچی که بود،خیلی تصنعی و مسخره بود.

 پایان قابل قبول و تلخی داشت. پدر شهرزاد،با موقعیت اش،با تفکرش،جلوی این گروهو گرفت.

و گروه مجبور شد کوتاه بیاد و کار به سرانجام نرسه.

واقعا حق با کیه؟ پدری که اجازه نمیده هرمشکلی برای دخترش پیش بیاد و نگران خانواده شه؟

یا جوونی که تو جامعه ای زندگی میکنه که چیزی از هنر سرش نمشه و برای پیش بردن اهدافش مجبوره مخفی کاری کنه یا دروغ بگه؟

و جالب اینکه درآخر پدر پیروز میشه،قدرت،سنت! اما آینده رو کی میسازه؟ جوون

خیلی جای حرف داره فیلم.خیلی خوب میشه آسیب شناسی کرد. نقش خانواده،هنرمند،جامعه و...تو این ماجرا .اینا واقعیت جامعه است.چرا کسی بهش توجه نمیکنه؟ چرا نمیخواییم باور کنیم هر فیلمی که برای سرگرمی نیست...