لوکیشن، تراولینگ، ما همه بدبختیم...

مرگ کسب و کار من است...

والا زمانی که کلاس مستانه مهاجر رو می رفتیم، خانم مهاجر پیشنهاد دادن که ما شاگرد ها بریم و فیلم رو ببینیم.

متاسفانه وقتی به سینما رسیدیم، نصف فیلم رفته بود... نصفه ی دیگه رو که دیدیم، من که خوشم نیومد...

چند وقت پیش برادر ما از دیدن این فیلم اینقد خوشش اومده بود که حتی پیشنهاد دیدنش رو تو وبلاگ گذاشت

بعد از عمری دوباره فیلم به دستم رسید

و با دقت دیدم

قطعا من نقد بلت نیستم (چه منصفانه و چه غیرمنصفانه) و چیزایی که میگم صرفا برای اینه که کسای دیگه که فیلم رو دیدن بهم بگن که آیا احساسشون با من مشترک بوده یا نه تا ببینم مشکل از احساس منه یا احساسم درست عمل کرده

جونم براتون بگه که دقیق نگاه کردن این فیلم بدجور بهم ضربه روحی زد

و اگه قصد نویسنده و کارگردان رسیدن مخاطب به این حس بوده، خوب پس موفق بوده

حرفایی که برادرم در یک پست قدیمی زد رو می فهمم

نمیدونم چرا اخیرا هرچی فیلم می بینم، از منظر حقوق و جرمشناسی به اون فیلمه نگاه میکنم.

این فیلم هم همینطور

اگه نخوام بحث هنری بکنم، با دیدن این فیلم مجددا باید تاکید کنم که واقعا سینما میتونه خیلی در تغییر جامعه کارکرد داشته باشه.

به طور مثال این فیلم چه قدر شفاف و دقیق و ملموس و البته دلخراش، داره میگه که چرا باید این پدیده ی کابل دزدی وجود داشته باشه...

این قضیه کابل دزدی اینقد در کشورمون زمانی مبتلابه بود که حتی موادی تو قوانین مجازات جدای جرم سرقت براش گذاشته شد.

ملموس کردن انگیزه ی عاملین این افعال و همچنین روشن کردن فشارهایی که این بندگان خدا رو به اینجا می رسونه خیلی میتونه برای کسایی که قراره به فکر اصلاح سیستماتیک جامعه باشن به ویژه جرمشناس ها مفید باشه.

همین تفکر عمیق به مسائل جامعه بوده که مکاتب مختلف تو جرمشناسی به وجود اومده. اینکه دیگه الان بحث مهم، مجازات نیست بلکه پیشگیری اجتماعیه، ناشی از همین تفکراته و سینما در روشن تر کردن ذهن جرمشناسا و علمای جامعه شناس میتونه کارا ترین وسیله باشه... نفرت فرانسوی رو به یاد بیارید...

خلاصه که از این دید، فیلم، خیلی پدیده ی مفیدی هست.

ولی در مورد هنر فیلم سازی باس عرض کنم که از نظر من:

کارگردانی متکی بر تراولینگ، کرین، قاب، لوکیشن... بسیار کارگردانی سختی است. به هر حال واقعا ساختن این فیلم نیاز به ذهن آماده و دکوپاژ دقیق از پیش تعیین شده داره.

واقعا ساختش باید سخت بوده باشه.

موسیقی معرکه ازکارن همایونفر.

فیلمبرداری های بسیار زیبا.

ولی یه جاهایی دیگه تراولینگ فیلم رو به فیلم های هندی نزدیک میکرد... ولی اصلا نقد گنده ای ندارم.

به نظرم داستان ول بود... منسجم نبود... فیلم میخواست هنری به نظر برسه...

از نظر تصویر واقعا هنری بود ولی اینکه کلی لوکیشن سخت، دکوپاژ پیچیده و تصاویر زیبا کنار هم قرار بگیره به نظرم برای هنری شدن یه فیلم کفایت نمیکنه.

فیلم باید از اول تا آخر دنبال رسیدن به یه خط داستانی منسجم باشه؛ چیزی که حس نمیکردم فیلم دنبالش باشه.

یه طورایی به نظرم می رسید که فیلم صرفا توصیفی شده... توصیف از زحمت. از بدبختی، از عذاب... میدونم که ازین فیلم ها هم هست که داستان خیلی بی اهمیته و همین توصیف کفایت میکنه، ولی نمیدونم چرا توصیفات این فیلم برام کفایت نمی کرد.

در مورد تدوین که استادمون انجامش داده بودن باس بگم به نظرم خانم مهاجر برای حل کردن مشکلات تصویربرداری و کارگردانی خیلی زحمت کشیده بودن به حدی که حتی مجبور شده بودن جاهایی قواعدی رو کنار بذارن مثلا تو یه سکانس خط فرضی با تعریف خودشون رو هم رعایت نکرده بودن. ولی یه تیکه هایی واقعا تدوین خیلی جالب میشد. تدوین خانم مهاجر در این فیلم خیلی به نظرم جالب اومد (برخلاف گهواره ای برای مادر).

گریم خیلی خوب

بازی ها خوب با مشکل نداشتن لهجه. راستش اینکه اینهمه در لباس و آکساسوآر و اینها دقت بشه ولی اعضای اون روستا اصلا لهجه ی بخصوصی نداشته باشن، تو ذوقم می زد...

در کل نسبت به دفعه ی قبل که ناقص دیده بودم، نظرم خیلی بهتر شد و از دیدن مجدد فیلم خوشحالم

هرچند واقعا اگه کسی اهل صبر نباشه، فیلم از دقیقه ی حول و حوش سی به بعد خیلی عذاب آور میشه

پلان های تصویری فوق العاده بودن و سکانس مربوط به درگیری پای دکل هم خیلی خیلی از نظر کارگردانی، بازیگری و تدوین زیبا بود...

پایان فیلم هم که رویایی بود

به بچه هایی که به کارگردانی و تصویربرداری علاقه دارن پیشنهاد میکنم که ببینن.

شکور