می خوام برم دفتر محمد رضا رو بهش بدم

چند دقیقه پیش فیلم خانه دوست کجاستِ کیارستمی رو دیدم .

پیرمرد : این درهای چوبی رو من ساختم.من نمی دونم این درها چه ایرادی داشتند که کندنشون و جاش ،در فلزی گذاشتند.

 نگاه مظلومانه بچه ها و شیوه تربیت قدیمی ها که دیکتاتوری بوده واقعا هم جالب بود هم دلش ادم می سوزه برا بچه های نسل قدیم. چقدر به بچه ها مسوولیت می دادند  وحرفشونم باور نمی کردند و کم و بیش آدمم حسابشون نمی کردند.دیالوگی پدربزرگداره که می گه، اگه یه هفته پول هفتگیش قطع می شد ،کتک پانزده روز درمیونش قطع نمی شد حتی اگه بچه با نظم و خوبی می بود و اعتقاد راسخ پدربزرگ که پدرش درست عمل کرده و برای تحویل دادن بچه به جامعه، حتما باید کتکَ رو بخوره!

این بی اعتمادی به کودکان تو این دیالوگ ها معلومه.

معلم:چرا مشخت رو تو دفتر ننوشتی؟

محمدرضا: دیشب خونه پسرخالم بودم دفترم اونجا جاموند

دانش آموزی اون ور کلاس:دفترش دست منه

معلم رو به محمدرضا:خب یه دروغ هم که گفتی

محمد رضا:پسرخالمه

اشکال فیلم که خنده دار می کرد بعضی صحنه هارو تکرار بیش از اندازه دیالوگ ها بود.

می خوام برم دفتر محمدرضا رو بهش بدم.

نه من مخش دارم

نه دیرم شده

برو مشخت رو بنویس

خونه نعمت زاده اینجاس؟

دلهره مشق و درس پرسیدنای  مدرسه با دیدن این فیلم برام زنده شد.چقدر خدا رو شاکرم که مدرسم تموم شده.

درکل این فیلم منو یاد این قضیه انداخت که چرا فیلم هایی که عقب ماندگی ما   و فضای ده و رنج کشیدن شخصیت های روستایی رو نشون میده اینقدر تو جشنواره های خارجی جایزه می گیرند و بهشون توجه میشه!؟

احمد در جست و جوی سختکوشانه خود، درمسیر، از پیرمردی سراغ محمدرضا رو می گیره . پیرمرد باهاش همراه میشه و ازشغل خودش میگه و به او کمک می کنه و اینکه  درهای چوبی ده رو او ساخته و بعضیاش قدمت چهل و پنج ساله داره با این حال اهالی یکی یکی دارند اونا رو می کنند و به جاش درای فلزی میزارن(مظاهر پیشرفته شدن) واین پیرمرده که فقط به خواسته احمد برای پیدا کردن دوستش بها میده که خب من دریافت می کنم این به حساب اوردنه نسبی بوده اما کمتر از الان بوده.