Artificial Intelligence

چندین سال پیش بود که تلویزیون هوش مصنوعی رو نشون داد.

همون موقع هم خیلی ذهنمو درگیر کرده بود.

اما فکر نمیکردم بعد از دیدن 8 سال،همونقدر و حتی بیشتر برام جذاب باشه...

 

---

چند دقیقه ابتدایی یه جورایی چکیده فیلمه و سوالات مطرح شده در اون، متناسب با فراخور دریافت مخاطب، پاسخ داده میشه.

موضوع فیلم ساخت رباتیه که قابلیت عشق ورزی داره، اما عشق مادرانه؛ ماشینی با پشتوانه حسی.

در حقیقت فیلم سرگذشت یه ربات کودک رو بیان میکنه،یعنی عشق فرزند به مادر اما به نظرم با توجه به دیالوگها،عشق مادر به فرزند مورد توجه نهایی بوده،کسی که دیگری رو بوجود میاره تا دوستش داشته باشه و حالا چه وظایفی رو به گردن داره؟

این موضوع زمانی اهمیت پیدا میکنه که پروفسور این رابطه رو با خلق انسان مقایسه میکنه: "در ابتدای خلقت،آیا خدا انسان رو خلق نکرد تا بتونه به اون عشق بورزه؟"

اگه از این دید نگاه کنیم، خب مسئله پیچیده تر میشه و جواب به این مسئله، تو فیلم، ناراحت کننده است.

یه پیام فیلم، اینه که رباتها،وظیفه شناس تر از انسانها هستند،چون برای انجام یک مسئولیت بخصوص خلق میشن، حتی اگه این کار،دوست داشتن وعشق ورزیدن باشه و تا دم نابودی،پای این وظیفه می ایستن. این به بحث اختیار آدمی بر میگرده،اما رباتها چون اختیاری از خودشون ندارن،دلیلی برای شونه خالی کردن از وظیفه ندارن.

به چالش کشیدن اختیار در وجود آدمی،موضوعیه که اسپیلبرگ تو گزارش اقلیت هم،خیلی خوب بهش پرداخته بود.

بازی هالی جوئل آزمنت در نقش ربات کودک،بینظیر بود. تو فیلم حس ششم هم خوب درخشید.اصلا پخته بازی میکنه،انگار سالهاست تو این حرفه بوده. ترس،تعجب،علاقه،گریه،وحشت و هر چیز دیگه ای که بگین به راحتی میتونین تو بازیش حس کنین و ببینین. بدون این بچه،این فیلم معنا نداشت!

به نظرم فیلم،دو صحنه طلایی داشت،یکی جدایی مادر و دیوید و دیگری، حمایت مردم از دیوید موقع نابودی ربات های اسقاطی و هردو صحنه وابسته به بازی خوب هالی جوئل آزمنت و دیالوگهای عمیقش بود، هر دو، بازی با احساسات،یکی جدا شدن و دیگری درگیر شدن.

فیلم سرشار از پیامهای عمیق و قابل تفکره.انگار که با هر بار دیدن،به عمق تازه ای پی میبری.

انتخاب خوبیه برای نقد فیلمهای کانونی،کلی میشه درباره اش بحث کرد...