یادگاری/نوستالژی

یادآوری خاطرات خوب گذشته حال آدم رو خوب میکنه و البته آدم رو یاد موهبت های از دست رفتش میندازه 

 دیدن آدم ها و جیزهای دیگه ای که توی تلویزیون می دیدیمشون،مردهایی که شلوار پلیسه دار می پوشیدند با

پیراهن های گشاد،خانم هایی که مانتوهای بلند می پوشیدند و برنامه اجرا می کردند.

دیدن برنامه هایی که نمی گفتن به ما پیامک بزنید و به جاش باید به نشانی تهران صندوق پستی .... نامه می فرستادیم.

دیدن خسرو شکیبایی ماندگار تو خانه سبز که می گفت:(( اگه می خوای با من قهر کنی بکن ولی حق نداری با من حرف نزنی!))

 دیدن مهران مدیری عزیز تو آیتم های ساعت خوش یا جنگ 77 که یادم نمیره تو یه آیتم هی زنگ می زد به مهران غفوریان

و می گفت :(( آقا شما چرا این قدر چاغی!؟ )) 

دیدن ایرج طهماسب جوون  وقتی که با کلاه قرمزی دوتایی برنامه اجرا می کردن و نامه های بچه ها جلوشون ریخته بود

(راستش وقتی روند ریزش موی ایرج طهماسب  رو می بینم  یاد عباس شکوری می افتم.)

دیدن خدا بیامرز منوچهر نوذری که می گفت :(( از کی بپرسم؟))

و دیدن کلی آدم و چیزای دیگه تو برنامه یادگاری اتفاق می افته.یادگاری برنامه ای که ما رو به بهشت گمشده دیروزمون

می بره.بعد از رادیو هفت این دومین برنامه ای که توی رسانه ملی که چه عرض کنم رسانه میلی ما! ارزش دیدن داره.

یادگاری پنجشنبه  شب ها با اجرای مسعود فروتن با لحن دلنشینش از شبکه سه پخش میشه.از دستش ندید.