دکترین: آیا این کانون لیاقت دوست داشتن ندارد؟

میدونم که شماها اصلا حس من رو ندارید. ولی من وقتی این نظر دبیر سابقمون رو خوندم به طرز وحشتناکی ذوق کردم.

نظری که محمد فرامرزی راد برای پست «تذکری جدی به نویسندگان -برای آخرین بار از من میشنوید- !» گذاشته که خیلی قابل تأمله:

 چه حالی داد این پست.

4 تا نکته ی باحال داشت :

1- قدکساز خیلی جسورانه و با اقتدار -بر خلاف ظاهر موش مرده اش- تذکر داده.

2- زیر سوال بردن (به مفهوم به چرا کشیدن) این قاعده از سوی مهرشاد که خودش زمینه ی تفکر بیشتر روی قواعد و ایجاد بستری برای تجدید نظر هست.

3- جواب درستی که خانم حق طلب -که سمت خاصی ندارن- دادن، که نشون میده چقدر اعضا مطلعن.

و
4- نفس جمله ی "حلله روی چشم" از سوی دبیر در مقام یک عضو.

لذت بردم. اگر چه این لذت بر من حرامه.

رادم

و در توضیح بیشتر من (شکور) باس اضافه کنم:

قدکساز مسئول وبلاگه و موظفه که تذکر بده و میده

مهرشاد یه عضو آروم و خوبه و با کسی دعوا نداره پس سوال میپرسه تا جواب بشنوه...همین

خانم حق طلب الزامی به توضیح ندارن ولی حق این کارو دارن و به راحتی به عنوان اولین نفری که از موضوع مطلعن و نظر پرهیزکار رو میبینن، جواب میدن

دبیر خوب و گلمون برخلاف بعضی از گذشتگان، سمت خودش رو ابزاری برای تحکم نمیدونه و به راحتی قانع میشه

مسئول اساسنامه که به وظیفه اش عمل میکنه و به پرهیزکار و دبیر تذکر اساسنامه ای میده

معاون اساسنامه که امروز تو اتاق کانون تذکر مسئول اساسنامه رو برای دبیر شفاف میکنه

و دبیر سابقمون این پست و نظرات رو میبینه، میخونه، همچین چیز عمیقی درک میکنه، و به لفظ در همین وبلاگ بیان میکنه

و همه ی اینها صرفا برای یک پست در وبلاگ

این یعنی یه سیستم در عین رفاقت و اخلاق

سیستمی که اعضاش حقوقی دریافت نمیکنن

و آیا جای دیگه ای، سیستم شدن گروهی که برای رعایت قواعد و انجام فعالیت حقوقی نمیگیرن، دیده اید؟

یکی دو روز پیش باخانم توفیقی صحبت می کردیم و ایشون همش می پرسیدن «چرا آخه بعضی مثل شکوری باید اینطور هنوز پای کانون باشن» و من یه جمله میگفتم:

«آیا این کانون لیاقت دوست داشتن نداره؟»

شکور