درس‌های فیلمسازی اصغر فرهادی

دیالوگ بر دو نوع است:
1- دیالوگ دراماتیک
2- دیالوگ فنی  دیالوگ دراماتیک: دیالوگی است که باعث پیش رفتن درام و قصه می شود. یعنی اگر این نوع دیالوگ نباشد درام ما جا می ماند و به جلو حرکت نمی کند.
دیالوگ فنی: دیالوگی است که سبب ساز دیالوگ های درام می شود. یعنی دیالوگ های ساده و کم اهمیت مثل اینکه دو نفر قبل از شروع یک بحث جدی دراماتیک با دو آغازیک تلفن مهم با هم سلام و علیک و احوالپرسی می کنند.اینها دیالوگ های فنی هستند. اینها فضا سازند و رنگ آمیزی صحنه را انجام می دهند وباعث می شوند که صحنه به واقعیت نزدیک شود. اینها حاوی پیغام وباری نیستند. در مورد دیالوگ های فنی که ظاهرا موقع نوشتن اهمیت کمی به آنها داده می شود باید چند نکته را رعایت کنیم.
اول این که میزانشان نباید خیلی زیاد بشود, یعنی اگر در زندگی واقعی دو آدم که همدیگر را می بینند, کلی تعارف می کنند تا به حرف اصلی شان برسند اما شما باید این حس واقعیت را با تعداد کمتری دیالوگ به مخاطب منتقل کنید. یعنی سعی کنید دیالوگ هایی فنی ریتم درام کارتان را نیندازد. دیالوگ های فنی یک مقدار فضای فیلم را به فضای واقعی و روزمره نزدیک می کنند.
نوشتن دیالوگ فنی سخت تر از دیالوگ دراماتیک است . یعنی همین کلمات بی ارزش نوشتنشان سخت تر از دیالوگ های دراماتیک است. محاوره ای کردن لحن دیالوگ کار بسیار سختی است. شیوه اش هم این است که همان چیزی که از دهان بیرون می آید را بشنوید و بنویسید. غلط, درست, کلمات شکسته و نصفه و نیمه, فعل های جابجا...
اگر بتوانید همه اینها را در طول دیالوگهایتان توزیع کنید صحنه را قابل باور می کند, بعضی ها نوشتن این چیزها برایشان سخت است. اگر دیدید که هنوز به این تبحری که دیالوگ های محاوره ای بنویسید نرسیده اید, می توانید دیالوگ های اصلی را یکبار برای بازیگرتان بخوانید و چند بار تمرین کنید, بعد بگویید که دیالوگ هایی را که نوشتم را بگذارید کنار و خودتان همین مفهوم را بگویید. اگر بازیگرتان متمرکز بشوند همان دیالوگ های شما را خواهند گفت, ولی یک سری دیالوگ های فنی روزمره در میانش اضافه می کنند. عین زندگی واقعی که در حین حرف زدن یک سری کلمات به ظاهر بی ارزش توی حرف هایمان می آوریم. مثل کلمه «چیز» یا اینکه مثل خود من که مدام می گویم «در واقع» .