درس های فیلمسازی اصغر فرهادی

از این به بعد به طور مرتب مطالبی با این عنوان میذارم، منوط به اینکه بازخورد خوبی داشته باشه!  هر اثر هنری یک زبان و لهجه ای دارد. لحن یک فیلم رئالیستی که می خواهد بگوید همه چیز بر مبنای واقعیت است با لحن یک فیلم فانتزی که می خواهد یک فضای خیالی و غیر واقعی را برای شما باور پذیر کند متفاوت است. این لحن می تواند بر مبنای ساختار های موجود و تجربه شده سینما باشد و شما عیناً از شیوه روایت فیلم های دیگری که دیده اید برای فیلمتان استفاده کنید یا اینکه خودتان بر مبنای تجاربتان به یک لحن و زبان خاص خودتان برسید که مختص فیلم شما باشد.

نکته مهم این است که ابتدا، وسط و انتهای فیلمتان باید یک لحن و ساختار داشته باشد. شما نباید با ساختار یک فیلم رئالیستی شروع کنید و در میانه کار فیلمتان به یک فیلم فانتزی بدل شود. 
برای من شخصاً روش و معیاری که برای انتخاب زبان فیلمم دارم فاصله اش با واقعیت است. ارتباط اتفاقات درون فیلم با واقعیت زبان فیلم را برای من مشخص می کند. اگر این فاصله خیلی زیاد باشد زبان روایت فیلم به فانتزی نزدیک می شود. اما اگر خیلی به واقعیت نزدیک باشد شیوه روایت مستند گونه را مطلبد. از خودم می پرسم که امکان وقوع این حادثه در واقعیت وجود دارد یا نه؟ مثلاً آثار مرحوم علی حاتمی را در نظر بگیرید. در آثار ایشان نوع قصه و حوادث فاصله زیادی با واقعیت دارد به همین خاطر زبان شهرزاد گونه ای که ایشان برای فیلم هایشان انتخاب کرده اند زبان درستی است. اگر همان قصه ها را با یک زبان واقع گرایانه بگویید کار مسخره ای از آب درمیاید. یا بر عکس. اگر یک فیلم صد در صد واقعی را با این ساختار روایت کنید نتیجه مطلوبی ندارد.