دست های بی نمک / تجربه ی تلخ دیگری برای کانون

این پُست برای توجه بیشتر شما تا 19 مرداد به ابتدای وبلاگ سنجاق میشود!

لطفا نظردهی کنید!

در انتهای پست یک اصلاحیه که توضیح دلایل سنجاق شدن این پست هست آورده شده.

ما کانون فیلم و عکس دانشگاه شهید بهشتی هستیم و با اینکه با برنامه ریزی داریم تو همه ی فعالیت هامون پیشرفت میکنیم و نیازی به کمک فرد یا گروهی خارج از دانشگاه نداریم، ولی همیشه دنبال تعامل و همکاری هستیم. گاهی این همکاری ها و تعاملات تجربیاتی به ما میدن که نباید فراموش کنیم. اخیرا تجربه ی دیگه ای به این تجربیات اضافه شده که باید به نظرتون برسونم:

حدود دو سال پیش، خانم کوزه چیان، از خوش نام ترین و محترم ترین اعضای قدیم کانون، تحت ایمیل یا یک ارتباط در چت از بنده خواهش کردن که برای یکی از دوستانشون در ایران، کمک هایی رو برای ساخت فیلم جمع کنم. شخصی با نام «آقای سلطانی» که همراه با خانم کوزه چیان از اعضای انجمن سینماگران جوان بوده اند.

 

خانم کوزه چیان در ایمیلشون گفتن که انجمن همکاری خوبی با اعضا برای ساخت فیلم نداره و اگه براتون مقدوره با این دوست همکاری کنید تا فیلمش رو بسازه.

من هم با احترامی که برای خانم کوزه چیان قائل بودم، با بعضی از دوستان تماس گرفتم و ازشون خواهش کردم که اگه براشون مقدوره، وقتشون رو برای ساخت فیلم شخصی به نام «سلطانی» کنار بذارن

با پیگیری ها و تماسهای مستقیم یا غیرمستقیم بنده و فرامرزی، محمدفرامرزی (فیلم بردار)، شبنم باباگلی (دوربین شخصیش رو بی هیچ منتی در اختیار فرامرزی گذاشت واسه فیلمبرداریه فیلم)، علی محیط (مشاور کارگردان) و نیلوفرمردیها (منشی صحنه) برای این پروژه هماهنگ شدن. (طبق گفته ی فرامرزی غیر از 4 بازیگر فیلم و تدوینگر، این سایر عوامل روز فیلمبرداری دوستان ما هستن)

خودم هم قبل از فیلمبرداری با آقای سلطانی جلسه ای داشتم و نظرات خودم رو نسبت به فیلمنامه و دکوپاژشون عرض کردم. در آخر هم ازشون خواستم که در ازای کمک دوستان، اسمی از کانون فیلم هم در تیتراژ برده بشه. آقای سلطانی از همان ابتدا با رویی بسیار گشاده و لحنی نرم و مهربان برخورد کردند و خواهش من رو هم پذیرفتن.

فیلم با کمک دوستان کانون فیلم و دوستان آقای سلطانی فیلمبرداری شد.

بعد از اتمام فیلم، محمد فرامرزی به عنوان یکی از عوامل،‌ دنبال حداقل حق خودش بود: دیدن فیلم!

در این راستا، به نقل از خودش، 5 بار با فاصله ی زمانی حداقل سه ماهه با آقای سلطانی تماس گرفت ولی هر بار آقای سلطانی با توجیه هایی متزلزل از جمله «الان وقت ندارم» جناب فرامرزی رو به معنای عرفی کلمه «پیچاندند». این درحالی بود که نه تنها تدوین فیلم تمام شده بود بلکه فیلم به جشنواره هم ارائه گشته بود.

من در تاریخ 7 مرداد 92، به صورت خیلی اتفاقی از فرامرزی پرسیدم که «حاجی راستی فیلم سلطانی چی شد؟ خوب بود؟» و اونجا فهمیدم که اصلا فیلم دیده نشده و تلاش فرامرزی برای دیدن فیلم به بن بست خورده بود.

احساس کردم دومین سوء استفاده از کانون فیلم رخ داده (اولیش متاسفانه به ادعای من در گذشته ی کانون توسط انجمن علمی روانشناسی انجام شد)

شماره تماس جناب سلطانی را به دست آوردم و روز 8 مرداد باهاشون تماس گرفتم. ابتدای دیالوگ بنده اونقد جالبه که دوست دارم عین چند ثانیه ی اولش رو براتون بنویسم:

شکور: سلام.

سلطانی: سلام. بفرمائید؟

شکور: آقای سلطانی؟

سلطانی: بله؟

شکور: بنده شکوری هستم. به جا میارید؟

سلطانی: خیر.

شکور: آقای سلطانی دیروز متوجه نکته ای شدم که باعث شد امروز شماره تون رو پیدا کنم و برای گله گی باهاتون تماس بگیرم

سلطانی: بله؟ ببخشید. شما کدوم شکوری هستید؟ به جا نمیارم.

شکور: نزدیک به دو سال پیش شما با بنده تماس گرفتید برای گرفتن کمک برای ساخت فیلمتون. و تیمی متشکل از فرامرزی و ... برای کمک به شما اومدن.

سلطانی: آهان. احوال شما چطوره؟ حال آقای فرامزی چطوره. بله بله. حال شما خوبه؟ (و ناگهان الفاظ و لحن تغییر می کند:) اول زنگ زدی!!! یه سلامی کن!!! یه حال احوالی بپرس!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

لحن طوری تغییر کرد که به نظر من این طور رسید که یهو آقای سلطانی متوجه شدن که بنده یکی از قدیمی ترین و جوان ترین شاگردهای دون پایه ی ایشون هستم. لحن چنان شیبی از بالا به پایین گرفت که من خودم یه لحظه ایشون رو با استاد راهنمام که پدر جرمشناسی ایران هم هست اشتباه گرفتم. خلاصه که خیلی جا خوردم. از اونجا به بعد شدیدتر شدن‌ لحن طلبکارانه و توجیه های عجیب و غریب جناب سلطانی بود که هر لحظه من رو متعجب تر می کرد.

جالب اینجاست که ایشون در دقیقه ی اول مکالمه شون به استفاده از عباراتی مانند «شمائی که دانشجوئی» یا «شمائی که حقوق می خونی و نمیدونم استادات کی هستن؟!» رسیدن.

خنده دار بود!‍ من بهشون گفتم: جناب سلطانی شما به جای معذرت خواهی دارید اینطور طلبکارانه با من صحبت می کنید!!؟

جناب سلطانی با حالتی طلبکارانه تر پاسخ دادن که: من طلبکارانه صحبت نمیکنم. من ازونجایی که هم بازیگرم هم کارگردان! اینطوری میخوام با طرف مقابلم تعامل برقرار کنم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! من که معذرتخواهی کردم که!

من گفتم که : این معذرتخواهی از بالا به پائین، معذرتخواهی نیست.

خلاصه ما هرچه گفتیم،‌ به در بسته خورد. ایشون در صحبت هایی متعارض با لحنشون، معذرت میخواستن و من رو به قضاوت بد متهم می کردن!!!!!! ادعا میکردن که از کمک دوستان ممنونن و بابت تاخیر معذرت میخوان ولی نود ونه درصد کلام و صد درصد لحنشون پر از طلبکاری و برخورد از بالا بود!

ادعا کردن: من همین دیشب رسیدم تهران. و اتفاقا توی برنامه های عقب افتاده ام همین بوده که عوامل فیلم رو دعوت کنم برای خوردن یه شام کنار هم و دیدن فیلم. من بهشون گفتم: این اتفاق قراره در بیست سال آینده رخ بده؟ایشون گفتن که نه اتفاقا تو فکرش بودم!

من ادعای این رو داشتم که آقای سلطانی حداقل اخلاق رو در این رابطه ی دوستانه با کانون فیلم رعایت نکردن. یعنی نشون دادن نتیجه ی کار به عوامل. ولی ایشون ادعا داشتن که تمام طول این مدت رو ایران نبودن! من گفتم که جناب سلطانی. فرامرزی بعد از تموم شدن فیلم 5 بار با شما تماس گرفتن برای دیدن فیلم و این یعنی شما تو ایران بودید تا اون موقع. در مقابل این صحبت ها، آقای سلطانی تکرار میکردن که : شما اول این طرف قضیه رو ببین بعد شکایت کن!

ایشون طوری صحبت می کردن مثل اینکه تمام دوسال گذشته در یک پروژه ی امنیتی تحت حمایت سازمان های جاسوسی و اطلاعاتی مختلف مشغول به همکاری با برد پیت برای کشف عامل شیوع ویروس جدید زامبی در موزامبی بودن! و به همین علت حتی امکان این رو نداشتن که در مقابل تماس های مکرر فرامرزی روشن کنن که چرا دارن می پیچوننش!

در آخر آقای سلطانی به این نقطه رسیدن که: اصلا مگه شما حقی نسبت به من دارید که اینطور طلبکارید از من؟ به جای اینکه از من احوالپرسی کنید! اینطور با من صحبت میکنید؟ (من باید تاکید کنم اصلا متوجه نمی شدم که چرا ایشون چند بار اصرار داشتن که من در تماسم باید با ایشون احوال پرسی کنم! نمیدونم جریان چیه! شاید در عملیات به ویروس مبتلا شده بودن و با تلاش دانشمندان بزرگ موسسات پزشکی بین المللی از زامبی شدن رهانیده شده بودن)

من گفتم: من چرا باید احوالپرسی بکنم از شما؟ مگه من با شما نسبت دوستانه ای دارم؟ مشخصه که من باید طلبکار باشم. دوستان روی حساب حرف بنده به گروه شما پیوستن و شما حداقل اخلاق رو درمورد اونها رعایت نکردید. اینکه اونها به حساب حرف من به شما کمک کردن الان نسبت به این بی اخلاقی من رو مسئول میکنه.

و جناب سلطانی پاسخ دادن که : دیگه اونقد هم مسئله ی مهمی نیست!!!

وقتی تمام صحبت های من مانند کوبیدن آب در هاون, بی فایده نمود، با یک جمله صحبتم رو تموم کردم: من با این سبک طلبکارانه و توجیه های الکی متوجه شدم که با چه شخصیتی طرفم و قطعا کاری ازم بر نمیاد و از صحبت با شما بسیار محظوظ شدم. خدافظ.

حالا چرا من این پست رو گذاشتم:

آیا علت بی احترامی ایه که به من شده؟ راستش اولش این حس باعث نوشتن شد ولی وقتی عصبانیم فروکش کرد، علت اصلی اینکه این پست رو گذاشتم اینها شد:

1- از دوستانی که به حساب بنده به این دوستمون کمک کردن، معذرتخواهی کنم و با این پست نشون بدم که واقعا روح بنده از نوع شخصیت جناب سلطانی بی خبر بود و من با اعتماد به خانم کوزه چیان درخواست کمک کردم. با این حال من خیلی از دوستان معذرت میخوام.

همینجا متذکر میشم, اتفاقی که رخ داده چیزی از احترام بنده نسبت به خانم کوزه چیان کم نکرده و احتمال زیادی میدم که خود خانم کوزه چیان هم توقع همچین رفتاری رو از آقای سلطانی نداشته اند.

2- گوشزد کردن به فیلم سازان کانون:

عواملی که بدون ذره ای چشم داشت، به شما کمک می کنن، پله های نردبان ترقی شما میشن. رفتاری اینچنینی واقعا رعایت نکردن حداقل اخلاق در مقابل لطف این دوستانه.

من همیشه خودم رو مدیون (نود درصد) عوامل کارهام می دونم. حتی دکترینی هم نوشتم و گفتم که کسانی که در فیلم های کوتاه تولیدی ما بیشترین نفع رو می برن، کارگردان و بعضا بازیگر نقش اوله. بقیه ی دوستان واقعا رفاقت می کنن که میان و میشن عواملی برای پیشرفت کارگردان و بعضا بازیگر.

امیدوارم که همه ی فیلمسازا و مدیرایی که کارهایی مانند فیلم سازی می کنن این نکته رو فراموش نکنن و همیشه سپاسگذار عواملشون باشن

3- انتقال تجربه ی تلخ دیگه ای به کانون فیلم.

این دومین تجربه ی تلخ ما در همکاری با یه فرد یا گروه خارج از دانشگاهه. تجربه ی دیگه مون همکاری با فرهنگسرای رسانه(اگه اشتباه نکنم) سر اکران یه حبه قنده که البته قسمت اصلی تلخ شدن اون تجربه به اشتباه خودمون برمیگرده(ای کاش خانم نعیمی به عنوان مدیر اجرائی اون پروژه بلافاصله بعد از تموم شدن پروژه از کانون نمی رفتن تا با شفاف کردن مسئله توسط ایشون می فهمیدیم که واقع مقصر اون تجربه ی تلخ کی بود)

دوستان. متاسفانه بعضی ها قدر نمی دانند. در هر همکاری، سعی کنید احتیاط لازم رو به کار ببرید تا لطمه ای به کانون فیلم نخوره. حداقل جلوی بی احترامی به کانونمون گرفته بشه.

4- تحریک جناب سلطانی به نمایش فیلم.

احتمال داره که جناب سلطانی این ایام با عوامل فیلم تماس بگیرن. شاید هم بخوان اون مراسم شام کذایی رو برگزار کنن و فیلم رو به عواملشون نشون بدن. امیدوارم که این پست محرکی باشه برای وادار کردن ایشون به نمایش فیلم به کانون فیلم و عکس دانشگاه شهید بهشتی.

در آخر، در مورد مصداق رخ داده باید به آقای سلطانی عرض کنم: هنرمند گرانقدر, بازیگر! و کارگردان! و آفتاب عالم تاب عرصه ی سینما، جناب آقای سلطانی!(حداقل از نگاه بنده) هنر بدون اخلاق، به درد لای جرز دیوار هم نمی خوره.

قطعا آقای سلطانی برای کانون فیلم که سابقه ی تولید ده فیلم در یک سال رو داره، مسئله ی مهمی نیست ولی این جور رفتارها باعث کاهش تعامل مثبت تشکل های دانشجوئی با گروه های خارج از دانشگاه میشه.

شکور

اصلاحیه 11 مرداد. پاسخ به سوال اشکان توپشکن که چرا باید این پست سنجاق بشه:

علت هایی که باعث شد مسئول وبلاگ با سنجاق شدن این پست موافقت کنه اینه:

همونطور که بعضی هاتون قبول دارید هرچه پست ها پایین تر باشن, کمتر دیده میشه

از طرفی این پست نیاز به نظر گرفتن و اعلام موضع اعضای کانون فیلم داشت .

دنبال امکانی بودیم برای محقق شدن این اعلام موضع. حالا اعلام موضع برای چی؟ برای اینکه با قرار گرفتن لینک این پست در شبکه های ارتباط مجازی برای مشاهده ی خود آقای سلطانی، آقای سلطانی متوجه باشن که علی رغم کم اهمیت بودن شخص خودشون و البته فیلمشون برای کانون, کانون نسبت به بی احترامی به خودش بی توجه نیست و تاجایی که حوصله داشته باشه, اگه کسی بخواد حداقل اخلاق و احترام رو در تعامل باهاش حفظ نکنه, کانون حداقل کاری که میکنه, اعلام موضع نسبت به این رفتاره.

و سنجاق شدن باعث محکم تر شدن اعلام موضع کانون میشه.

شکور