کانونی شدن،بهترین اتفاق سال برای من

سلام دوستان.گفتم بهتره به عنوان اولین پست احساسم رو درباره ی کانون بنویسم. 

ترم اول(یعنی ترم پیش)برام ی کابوس وحشتناک بود.تازه وارد دانشگاه شده بودم؛از قوانین

دانشگاه،رفتار استادا،وضعیت درسا،چطوری درس خوندن و...هیچی نمیدونستم و هیچ ایده ای هم نداشتم.خلاصه افتضاح بود.بین اون همه درس خشک و سنگین به ی فعالیت هنری نیاز داشتم چون از بچگی عاشق کارای هنری بودم و علاقه ی زیادی هم به اینجور کارا داشتم.البته کلاس پیانو میرفتم؛ولی به ی جمع هنری خوب و صمیمی نیاز داشتم تا بتونم پیشرفت کنم و نظرات و عقایدم رو با آزادی بیان کنم؛بدون این که کسی بهم خرده بگیره.این ترم وضع درسی بهتر شده بود چون بیشتر فهمیده بودم که باید چی کار کنم ولی هنوز فقدان هنریه حس میشد! 

تو سلف نشسته بودم که پری جهان اومد و ی تراکت هابیت گذاشت ر میزمون.من دیدم روش نوشته همراه با جلسه ی عضو گیری و از پری درباره ی کانون و این که کجاست سوال کردم. پری گفت بیا ببرمت اونجا ولی من چون کلاس داشتم گفتم روز اکران میام و رفتم و عضو شدم. 

اولش خیلی احساس غریبگی میکردم؛احساس میکردم همه ی جوری بهم نگاه میکنن ولی کم کم با کمک پری(که خیلی راهنماییم کرد؛ممنونم ازت)با بچه ها،با فعالیت های کانون و بقیه ی چیز ها آشنا شدم.قبل از این که بیام کانون هرروز با بی میلی از خواب بلند میشدم تا بیام دانشگاه،آخر هفته ها اگر خونه ی مادر بزرگ و خاله ام نمیرفتم حتما میرفتم خونه؛ولی الان با ذوق و شوق میام دانشگاه،بیشتر از ی ماهه که خونه نرفتم ولی احساس بدی ندارم. 

کانون به من فردیت بخشیده،باعث شده تا بیشتر خودمو بشناسم.جو کانون و بچه ها عالیه، ی جمع خوب و مهربون که بدون هیچ گونه چشم داشتی فعالیت میکنن،به هم کمک میکنن و همه با هم دوست هستن.کانونی شدن بهترین اتفاقی بود که میتونست برام بیفته. 

به خاطر این حس خوب از همه ممنونم.دوستون دارم،خیلی زیاد.