کاهانی...کاهانی...کاهانی...اوووفففففف*

بعد از مدت ها،

بالاخره یه فیلم جدید ایرانی دیدم که توجهم رو جلب کرد: بی خود و بی جهت!

ملغمه ای از کمدی و پوچی...در عین حال که از بی تفاوتی شخصیت ها حرص میخوردم به شدت خنده ام میگرفت از موقعیت هایی که با همین بی تفاوتیشون ایجاد کرده بوند...

در مقایسه با بقیه فیلم های آقای کاهانی، به نظر من، این فیلم در رتبه ی اول قرار داره.

فقط هرکاری کردم بازی نگار جواهریان به دلم ننشست...تصنعی بود و انگار جا نیفتاده بود و در مقابل بازی خوب پانته آ بهرام این ضعف خیلی به چشمم اومد

*عنوان پست، یه جورایی اشاره داره به یکی از دیالوگ های فیلم که چند بار به شکل های مختلف توسط شخصیت ها تکرار شد.