اولین پست خانم توفیقی:

از خیابون طالقانی رد شدم و گفتم سری به سینما فلسطین بزنم شاید فیلمی نصیبم شد!

ساعت یه ربع به یک بود و اکران حوض نقاشی 5.رفتم ساندویچی زدم و یک و نیم برگشتم. تو صف بلیط ایستادم.ایستادم. ایستادم.گفتم نخیر، تا پنج میپوسم.یه بلیط سینما چین! خریدم و راهی طبقه سوم شدم."اقیانوس بهشت".پسری که اوتیسم داره و با پدری زندگی میکنه که سرطان کبد گرفته ؛ حالا پدر سعی میکنه تنها زندگی کردن رو به پسر 21 ساله اش یاد بده.

صحنه های شنای زیر آب، پناه بردن یه ناتوان ذهنی به پدرش و گاها موسیقیش آدمو تحت تاثیر قرار میداد.سانسور از مدل ساخت تیشرت مجازی برای خانوم ها هم جنبه تفریحی فیلم رو بالا میبرد!

خلاصه برگشتم تو صف و از تحلیل های کارشناسانه ی مردمی فیض بردم! تا اینکه صف حرکت کرد.روی بلیط نوشته بود : سرپایی، یعنی ردیفای جلو،رسما زیر پرده! هر چی داشتیم زیر سرمون گذاشتیم، یه جورایی لحاف تشک پهن کردیم بلکه فیلم رو بهتر ببینیم!

ذوق داشتم برای فیلم اما وقتی نگار جواهریان رو دیدم که تو نقشای قبلیش درجا میزد، ذوقم کمرنگ شد. چرا همیشه ناتوان جسمی؟! کاش تو طلا و مس میموند یا حد اقل تا "اینجا بدون من" تمومش میکرد.حتی صحنه مشابه هم داشت. آخه انقد تکراری؟!

گاهی شخصیت های اصلی از نقششون بیرون میرفتن، خوب جا نیوفتاده بودن. باز بازی شهاب حسینی بهتر بود. 

از اول نتونستم فیلم رو باور کنم. خیلی چیزا رو هوا و از نظر من اساس داستان زیر سوال بود.چه طور ممکنه همچین آدمایی با هم زندگی کنن و بچه دار بشن؟ اصلا چه طور ممکنه آدمی با این شرایط کار پیدا کنه؟ چه طور آدمی که میتونه کار پیدا کنه انقد نمیفهمه اول باید چراغ عابر سبز بشه و بعد رد بشه که بیخودی نترسه؟! 

اما فیلمبرداری و صداش خوب بود.شاید اگه فیلم اول رو نمی دیدم، باعث نمیشد دومی رو مسخره بدونم و اقیانوس بهشت رو به حوض نقاشی ترجیح بدم در حالی که سالن اولی تنها 6 نفر رو جذب کرده و حوض نقاشی صف بلند بالای چند ساعته ساخته...

"فاطمه توفیقی"