دکترین - میخواهم زنده بمانم

همیشه گفتم که این کانون مثه یه سیستمه

تو هر سیستمی تا زمانی زیر سیستم هاش کار کنن، بقای سیستم تضمین شده است.

بارها گفتیم که کانون 2 بخش کلی داره

1-کانونیت

2-هنر

تا زمانی که توی هر دو بخش بتونیم پیش بریم و تو هر دوش حرفی برای گفتن داشته باشیم

این سیستم کانون فیلم و عکس پا برجاست و خروجی داره.

و با توجه به تجربه ای که دارم

بهتون یقین میدم اولویت اهمیت این دو بخش به همین ترتیبیه که نوشتم.

اگه قرار باشه این سیستم رو بدن انسان در نظر بگیریم

بخش کانونیت کانون حکم قوای تنفسی و حیاتی رو داره

و هنر بخش دیگه حکم قوای حرکتی

خب مسلما تا زمانیکه نتونیم نفس بکشیم یا مثلا بتونیم ولی نا منظم نفس بکشیم

خیلی سخته که بخواهیم حرکتی رو به جلو داشته باشیم و یا مدام تلو تلو میخوریم

از طرفی هم اگه قرار باشه فقط به علائم حیاتی و تنفسی بدن رسیدگی کنیم و

از حرکت غافل بمونیم، قوای حرکتی روز به روز ضعیف تر میشن و منفعل تر.

پس خیلی واضحه که هر دوی اینا باید کنار هم پیش برن و هیچ موقع برای رسیدگی به یکی ازین دو نباید از دیگری غافل شد.

البته اگه بیشتر دقیق بشیم میبینیم که

اهمیت تنفس خیلی بیشتر از حرکت کردنه.

چون اگه به ما بگن از بین نفس کشیدن و پاهات یکیو انتخاب کن

آدم عاقل ترجیح میده زنده بمونه تا بخواد تو مرگ قدم بزنه.

این مثال واسه درک اهمیت کانونیت به هنر در کانون بود

و الا قرار نیست  فقط یکی ازین دو رو انتخاب کنیم و اون یکی رو بندازیم دور.

آخه ما که دنبال زنده موندن نیستیم...

هدف ما خیلی بزرگتر از زنده موندنه

ما میخوایم پویا باشیم، فعال باشیم.

کانونیت یعنی اینکه قرار نیست همه جمع بشن تو کانکس که در مورد فیلم و عکس حرف بزنن.

یعنی قرار نیست همه به خاطر رسیدن به یک هدف هنری عضو کانون بشن.

هدف میتونه لذت بردن از بودن تو جمع هنری ها باشه

هدف میتونه حضور تو یک اجتماع کوچیک و دوستانه باشه که کلی تعاملات فرهنگی توش بوجود میاد.

هدف میتونه یاد گرفتن شیوه ی برخورد و آموختن چگونگی برقراری ارتباط با دیگران باشه (که به نظر من این یکی از بزرگترین مزایای اینجور اجتماعاته).

هدف میتونه این باشه که آدم یاد بگیره چجوری حرف بزنه ! خیلی از ماها هنوز حرف زدن بلد نیستیم.

کانون بهمون یاد میده چطوری نقد کنیم و نقد بپذیریم باشه.

کانون مسئولیت پذیری رو در ما تقویت میکنه.

ادامه دارد...