دکترین: خود درگیری کانونی

گهگاه این مائیم که خودمون رو به یه سری قاعده ی عجیب و غریب که نیازی نیست و برای ما فایده ای هم نداره، مقید میکنیم...

بذارید تو یه مثال جریان رو بگم:

مردان قبیله سرخ پوست از رییس جدید می پرسن:  «آیا زمستان سختی در پیش است؟»
رییس جوان قبیله که هیچ تجربه ای در این زمینه نداشت، جواب میده: «برای احتیاط برید هیزم تهیه کنید»
بعد میره به سازمان هواشناسی کشور زنگ میزنه: «آقا امسال زمستون سردی در پیشه؟»
پاسخ: «اینطور به نظر میاد»

پس رییس به مردان قبیله دستور میده که بیشتر هیزم جمع کنند و برای اینکه مطمئن بشه یه بار دیگه به سازمان هواشناسی زنگ میزنه: «شما نظر قبلی تون رو تایید می کنید؟»
پاسخ: «صد در صد»
رییس به همه افراد قبیله دستور میده که تمام توانشون رو برای جمع آوری هیزم بیشتر صرف کنند.
بعد دوباره به سازمان هواشناسی زنگ میزنه: «آقا شما مطمئنید که امسال زمستان سردی در پیشه؟»
پاسخ: بگذار اینطوری بگم؛ سردترین زمستان در تاریخ معاصر!!!
رییس: «از کجا می دونید؟»
پاسخ: «چون سرخ پوست ها دیوانه وار دارن هیزم جمع می کنن!! »

خیلی وقتها ما خودمان مسبب وقایع اطرافمان هستیم...

حتی ما گهگاه با کارایی که میکنیم، توقعات عجیبی نسبت به خودمون ایجاد میکنیم

بایدهمیشه حواسمون به اینکه داریم چه ذهنیتی در اطرافیانمون ایجاد میکنیم باشه

به نظر من درمورد مسائلی مث تالار ابوریحان و اکران کشوری، دچار این قضیه هستیم

به خاطر بیارید حرفای زین ال رو...

شکورم