جوابیه به انتقاد از دبیر

با تشکر از شکور تازه متاهل!

تو دو قسمت باید به انتقادعباس شکوری جواب بدم،

1- اینکه واقعا اون روز عدم حضور "فیزیکی" من اختلالی در مدیریت کارها بوجود آورده یا نه.

2- اینکه من دچار ضعف در اولویت بندی کارهام هستم یا نه.

پاسخ ها:

قبل از پاسخ صریح، من شرایط اون روز رو باید بیان کنم...

از حدود سه هفته قبلش، بعد از صحبت هایی که با خانم برزگر در مورد نیازمندیهای کانون شد، من از علی محیط خواستم یه لیست از لوازمی که واسه ارتقاء سیستم کانون نیازه رو بهم بده.

اما علی دیر نتیجه رو بهم داد، احتمالا چون هم سرش شلوغ بود هم تهیه ی لیست، بررسی لازم داشت.

همه چیز افتاد به همون هفته ای که صحبتش رو میکنیم.

هفته ی قبلش خانم برزگر گفتن اگه دیر بیارین،دیگه واسه امسال نباید روش حساب کنین. پس باید سریعتر قضیه رو جمع میکردیم.

لیست مذبور، پنج شنبه به من رسید و من شنبه ی همون هفته باید میرفتم واسه گرفتن پیش فاکتور (و همونطور که در انتها خواهم گفت و به دلایلی که قبلا هم بهت گفتم، کسی جز خودم نمیتونست بره دنبال خرید هارد و رم)

1-      البته! کاملا میپذیرم که حق با توئه و خودم هم میدونم که حضور فیزیکیه من تو کارهای اونروز میتونست باعث مدیریت بهتر و منسجم تر بشه، اما در فاصله ی ساعت 8 – 12 که نیومدم و میدونم اشکالی هم تو یکی از کارها بوجود اومده، با مدیران اجرایی در تماس بودم (البته خانم حنانی خودشون با من تماس گرفتن و خدا خیرشون بده، اونروز من با تماس ایشون حدودای 8 بود که از خواب بیدار شدم.) و از طرفی هم به تمام اعضایی که شماره داشتم ازشون، اطلاع دادم که بیان واسه کمک. گرچه با گفتن اینکه مشکلی پیش نیومده، نمیشه توجیه کرد که شیوه ی من اشتباه نبوده، اما بعد هم که از مدیرها پرسیدم، گفتن کمبود نیرویی نبوده و ازین حرفا. اینم بگم خودم هم دوست داشتم از نزدیک تو جریان کارهای اون روز باشم.

ولی حالا اشتباه کردم یا نه، به هر حال، کاری که اونروز کردم نتیجه ی برآوردهایی بود که توی اون یکی دو روز داشتم. به هر حال منم دارم تجربه کسب میکنم، اصلا به خاطر همین اومدم به کانون. ممکنه در آینده تو شرایط مشابه تصمیمات دیگه ای بگیرم.

2-      باید درباره ی مورد 2 بگم، با اینکه هر کسی دارای نقاط ضعفی هست و دوست نداره نقاط ضعفش در بین جمعی بارز بشه، اما چیزی رو که شما تازه بهش رسیدید، مدت هاست دارم باهاش دست و پنجه نرم میکنم ولی گهگاهی خودش رو بروز میده. خیلی وقته که سعی دارم این نقیصه رو برطرف کنم و امیدوارم که تو این کارها با تمرینی که برام میشه برطرفش کنم تا تو جامعه ای وسیعتر به مشکل بر نخورم.

---

 اما حالا که قضیه همگانی شده، دیگه تو حلش هم باید انتظار همکاری داشته باشم از همه...یعنی امیدوارم برای تصمیماتی که قراره بگیرم تو منگنه ی این موضوع نباشم که آیا! اگه! فلان مسئولیت رو به فلان کس بسپارم، رومو زمین نخواهد انداخت یا نه؟ کار رو تا انتها انجام میده یا باز خودم باید از فلان کارم بزنم و برم کار اونو جمع کنم؟

میدونید چی میگم؟

امیدوارم متوجه منظورم باشین!

اگه اونروز، من مطمئن بودم اگه به فلانی بگم بره دنبال پیش فاکتور هارد، میره و دیگه نباید کلی وقت واسه پیدا کردن یه نفر دیگه بذارم...اونوقت میتونستم به مدیریتی که لازم بود برسم. اونوقت با خیال راحت میومدم واسه هماهنگیه مدیران اجرایی. یکی از مواردی که مانع منه واسه اولویت بندی در کارها، عدم وجود همین اطمینانه. لطفا این اطمینان رو در من ایجاد کنید!

خدا وکیلی! (با توجه به ضرب العجلی که خرید هارد در اون هفته داشت) اگه اونروز من میومدم تو بحبوحه ی کارها و میگفتم یه نفر رو میخام واسه خرید هارد تا پاشه بره فلان قسمت شهر، هارد و رمی که مورد نیازه رو انتخاب کنه و پیش فاکتور تهیه کنه بیاره؛ حتی یه نفر هم داوطلب میشد؟ تازه در این مورد به فرض که کسی داوطلب میشد، چطور میشد مطمئن شد که اون شخص میره و همون چیزی رو که ما نیاز داریم انتخاب میکنه؟؟؟

وقتی میخام یه تصمیمی بگیرم، این قبیل مسائل همیشه برای من مد نظره و تو تصمیماتم تاثیر میذاره.

لطفا این اطمینان رو در من ایجاد کنید!