در واقع زندگی واقعی ما همان رویاهای ماست {فلینی}

واقع زندگی  واقعی  ما  همان  رویاهای ماست {جمله ای در وصف دنیای دیوید لینچ}

نام مخمل آبی از آهنگی به همین نام از بابی وینتون گرفته شده است و البته رنگ ابی  و این  نام  در فیلم نمادی  از زشتی است{..}که جهان را گهواره ای  از  کثافت{اصطلاح که بیانگر ضعف های درونیست}  می داند که زندگی قهرمان  از ذهن زیبای او که همان  رویای  اوست  را روایت  می  کند این فیلم  دقیقا بیانگر  دنیای لینچ است در عالم  رویا  همه چیز از  تاریکی  دردناک درست شده و روایت رمانتیک برای فرار  از حقیقت و انتاگونیست های سادیسمی و  مازوخیستی  که همان تفکر غالب بر جامعه است در برابر زیبایی  درون و سرکوب شدید هرگونه  سیستم بیرونی روندیست  که  در فیلم های  دیگر او  ادامه  دارد و رسالتش انتقاد شدید و سرکوب  اجتماعی است   مخمل ابی از غیر منتظره ترین فیلمهایی است که دیدم و بیشتر مسئله اش را برخلاف ان دنیایی هیچکاکی که ضعف در روند روزمره و ناخوداگاه به شکل تفکر برانگیز بررسی میشود و غیر منتظره مینماید تا نیاز های سرکوب شده ی کودکی  را به روایت  بگزارد و دقت در جزئیات کوچک ولی نابودکننده  را به تصویر بکشد  تا او  را قادر سازد از طریق دنیای شخصی خود تعلیق یا همان سوسپانس را در تفکرات بیننده جاری سازد ولی به نظر من  اینگونه فانتزی ها   که  روند تخیل در ان بیشتر است نوعی دقت بیشتر در سینمای هیچکاک  است و در کل   مخمل آبی شاهکاری غیرقابل باور است ، همانطور که خود لینچ به عنوان نابغه ای در  دنیای هنر  جاودان است کارگردانی که دیوانه ‌وار عاشق استنلی کوبریک آخرین بزرگمرد و معلم سینما است فیلم‌های لینچ از لحاظ بصری به جهت آشنایی او با  مقوله نقاشی دیدنی است  آثار اویاد وخاطره ی بزرگانی چون  لوئیس بونوئل در سینما و سالوادور دالی و رنه مگریت در نقاشی زنده میسازد.. اندیشه‌های زیگموند فروید و فریدریش ویلهلم نیچه دواندیشمند بزرگ هم از تاثیرات قابل مشاهده در فیلمهای اوست  دلیاری