فربد و ازآن‌جایی‌که هایِ خسته‌اَش

من البته فربد هستم 

و  

ازاون‌جایی‌که: 

- در نظراتِ پستِ قبلیِ من یا خود و نظرهای کلَن پست‌هایِ دیگه ، فیدبک‌هایِ مجازی و حقیقی و هرآنچه‌میانِ‌این‌دوست، و حتی در رویاهایِ صادقه و ناصادقه‌یِ من، اثری از اینکه "فربد چرا بی‌اجازه پست نوشتی؟" - "فربد دیگه بی‌اجازه پست ننویس" - "فربد پست بنویس تنها و تنها وقتی که مطلقه‌ی بروکراسی تو را حساب کرد" نبود، 

- طبق بدَوی‌ترین قواعدِ حساب داریم:  

(7-)/0/0 = 90/12/3 - 90/11/27 

و این یعنی یک هفته از پستِ قبلیِ من می‌گذره، 

- می‌توان ثابت کرد که جلسه‌یِ کانون - جلسه‌یِ عمومیِ کانون که درِش حتی در موردِ رنگِ سطلِ آشغالِ موجود در اتاقِ کانون بحث، مناظره، و رای‌گیری می‌شه - بعد از پستِ قبلی‌اَم، حداقل یک‌بار برگزار شده، (راهنماییِ1: کارِ سختی نیست! راهنماییِ 2: به تبصره‌هایِ اصطلاحَن اساس‌نامه‌ایِ احتمالن اخلاق‌هم‌محورلابد در موردِ تشکیلِ چونین-جلساتی، و اینکه بسیار بعیده به همین سادگی، جلسه برگزار نشه؛ یا حداقل سعی بر جبرانِ کنسلِ شدن احتمالی‌ مذکوره در طیِ یک هفته برنیامده‌بوده باشه، مگر اینکه [چیزی به ذهنم نمی‌رسه]، دقت کنید. راهنمایی3: بی‌خیال!) 

- شکوری (آقایِ) من رو در این بازه‌ی زمانیِ مشخص، دیده، و تذکراتی داده درباره‌ی اینکه می‌دونه که "خیلی حساس و زودرنج" اَم و چه‌می‌دونم بحثِ بروکراسی و مطلقیَت نیست و از این دست گفته‌هایِ شیرین و دل‌نواز، 

- شکوری (همان) این-طور-که-بر-می‌آیَدَن مسئولِ [باشکوهِ] وبلاگ یا چیزی شبیه به اینه، و از فرموده‌هایِ درخشانِ مکتوب و راحتَن-در-دسترسِ این مقامِ مسئول، اینه که "...یه مشکلِ قانونی وجود داره، که باس روش فکر کنم". 

- بگیریم که من آدمِ حساس، و رهاش کنیم؛ و بعد هر آدمِ دلخواهی رو بگیریم، و ببینیم که کامنت‌هایی امیدوارکننده زیرِ پستی که نوشتتِش و یک هفته از نوشتنِش گذشته، وجود داره، و یه مقامِ [با شکوه] هم اظهار مصرحانه‌یِ اختیار می‌کنه، هم از اون‌ور اِبیانِ (مضمونَن) "من حواسم بهت هست ها!"، و در نهایت اتفاقی که عملَن می‌افته اینه که هیچ اتفاقی نمی‌افته -- پست‌هایِ دیگه می‌یان رو پستِ پاسخ-داده-نشده‌ی قبلیِ اون آدمِ دلخواهَن-انتخاب-شده، تا تو گویی سنگِ قبری بی‌اهمیت رو این واقعه مانند کنه، و خلاصه! ببینیم که آن آدم حق دارد که مُحِقانه برنجد، 

این پست رو می‌نویسم که بگم که: 

من رنجیده‌ام.