بی خود و بی جهت به روایت فرامرزی

با اجماع نظرات دوستان و توضیحاتی که دادن اکثر موضوعاتی که خواستم مطرح کنم پوشش داده شد.
اما با اضافه کردن نظراتی از خودم، توجهتون رو به نظراتی که بعد از دیدن فیلم از شهرام مکری جویا شدم، جلب میکنم...

خودم:
پیچیدگی و گره های داستان در بعضی نقاط بسیار عالی بود؛ به گونه ای که اتفاقات و لحظه های عاطفی عمیقی که با بازی خوب هر چهار بازیگر آمیخته شده بود، فضای بسیار خوبی ایجاد میکرد و بیننده رو کاملا به داخل داستان میکشوند و بیننده میتونست خودش رو جای تک تک شخصیت ها بذاره و درکشون کنه. ریتم کار هم که بالا بود و اصلا خسته کننده نمیشد.

شهرام مکری:
فیلم در ادامه ی کار اسب بود و از نظر کار در فضا و لوکیشن محدود مانند هیچ.
بنابراین میشه گفت فیلم یک ترکیب خوب از هر دو کار قبلی و حتی کاملتر و پرتر، بود.
حرکت های دوربین در پلان ها کمتر از هیچ بود که این به بازیگران اجازه ی بیشتری برای بازی و هنر نمایی میداد.
شخصیتِ کاراکتر اصلی در سیر تحول اون در فیلم به خوبی دراومده بود. بازی ها عالی بود.
نویسنده داستان با پرداختن به جزئیات ماجرا و در نظر گرفتن جوانب بسیار اتفاقات که در یک مدت زمان دو سه ساعته اتفاق میفتاد، (که در شاخه ی فیلم های real time قرار میگره) در جذب بیننده موفق عمل کرد.

در کل شاید خیلی نتونم در مورد نقاط ضعف فیلم بگم، چون هم خودم خیلی از فیلم خوشم اومد، هم وقت نشد از مکری بپرسم.
اما همونطور که خانم وفایی و موسوی عزیز اشاره کردن، میشه درباره ی فیلنامه اش بحث کرد.