پذیرایی ساده

فیلم شروع خوبی داشت و با  ایده ی جالبی از ابتدا مخاطب رو برای دنبال کردن داستان جذب می کرد اما  بتدریج

بعضی اتفاقات و دیالوگ ها سوال برانگیز و مبهم می شد و دنبال دلیل می گشتم برای توجیه این موقعیت ها که گاه گداری به جوابی هم نمی رسیدم و به این فکر می کردم که این مدل و سبک آثار مانی حقیقی هست و شاید اصلا نباید دنبال جوابی باشم  که توی کنعان هم به این شکل عمل کرده بود؛ فیلم نامه پرداخت خوبی نداشت و  یک سری مفاهیم رو خیلی شعاری مطرح کرده بود. یکی دو سکانس فیلم خوب بود و جای حرف داشت

پایان فیلم هم همچنان با باقی گذاشتن تا اندازه ای  سوال ها و نکات مبهم مخاطب رو قانع نمی کنه.

بازی ترانه علیدوستی رو دوست داشتم که با سایر کارهاش متفاوت بود

مانی حقیقی ام بنظرم خودش بود و بازی معمولی داشت

در کل نمیتونم بگم فیلم بد یا عالی بوده... اما نمی دونم چرا دوست دارم بگم "پذیرایی ساده" در مقایسه با خوده مانی حقیقی خوب بود.

در حال حاضر این نکته ها به ذهنم رسید و چقدر خوب که سایر بچه ها ام که فیلم رو دیدن نظراتشون رو بنویسن

شدیدا علاقه مندم که توی یه جلسه ی نقد با حضور مانی حقیقی یا حداقل یک منتقد درست و حسابی حضور داشته باشم؛ گرچه  مانی حقیقی زیاد در مورد فیلم هاش صحبت نمی کنه...

جالبه که قسمت هایی از نظر ابراهیم گلستان، پدر بزرگ مانی حقیقی، در مورد "جدایی" رو هم بخونید که در کل کمک می کنه به قضاوت در مورد فیلم ها و نقد آثار حتی همین فیلم "پذیرایی ساده"

نکته‏‌ی برجسته خود فیلم است، خود ساخته شدن فیلم است. تمام تعریف‏هایی که از یک فیلم می‏کنند که مثلاً عکاسی‏ این فیلم خوب بود، یا موسیقی متن این فیلم خیلی خوب بود، یا دوربین را این‏جا گذاشته بودند یا آن‏جا گذاشته بودند، یا مونتاژ فیلم این‏جور و یا آن‏جور بود، این‏ها ممکن است برای تمام مردم دنیا مطرح باشد، ولی هیچکدام از آن‏ها برای من مطرح نیستند.
آن‏چه برای من مطرح است، مجموع همه‏ی این حرف‏ها است و این فیلم در مجموع این حرف‏ها، درجه اول بوده است. این فیلم فوق‏العاده است؛ تمام شد!

سلیقه‏ی خود من این است که مقداری خود به خودی و  جادرجائی باید در نوشته، فیلم و شعر باشد. این فیلم جادرجایی هم داشت ....

جادرجایی: یعنی دارید کاری می‏کنید، مثلاً شعر یا مقاله‏‌ای می‏نویسید، یکباره چیزی به ذهن‏تان می‏رسد، بدون این‏که قبلاً روی آن فکر کرده باشید. ذهنتان آماده است، ولیکن جزو نقشه‏ی کارتان نگذاشته بودید؛ یک‏مرتبه از ذهنتان می‏پرد بیرون. باید در همه‏ی کارهای هنری، چنین حالتی وجود داشته باشد. تمام تمرین‏ها برای ایجاد کردن، برای لغت‏شناختن، برای عکس شناختن، باید قبلاً توی ذهن باشد، وقتی می‏نشیند سر کار، آزاد بگذارد که هرچه به ذهن‏اش می‏رسد، از آن صافی رد بشود و بیاید توی کار
فیلم فرهادی این‏طوری است. خیلی از فیلم‏‌ها این‏طور نیستند. در بعضی از فیلم‏ها، وسط کار، فکر می‏کنند که از فلان فیلم تقلید ‏کنند و یا می‏خواهند فلان چیز را هم بگویند. اما این فیلم بافته و منسجم بود. مطالب‏اش به هم بافته شده و حساب شده بود.

الهام محمدنژاد