نوستالژیا

سلام 

الان که دارم این مطلب رو مینویسم ساعت نزدیک یک نصفه شبه... 

ولی احتمالا فردا این متن رو میذارم تو وبلاگ 

الان داشتم با یکی از قدیمی های کانون حرف میزدم 

یهو یاد کلی خاطره افتادم... 

من اخیرا شاید از همه ی قدیمی های کانون بیشتر با جوونای جدید؛ دم خور بودم (قدیم و جدید رو من باب زمان ورود به کانون میگم نه من باب شانیت) برا همین یهو حسی بهم دست داد که تصمیم گرفتم این متن رو بنویسم 

یادمه سال آخر کارشناسی که داشتم از کانون میرفتم به جوونای اون دوره که یکیشون خود خانم وفایی خودمون بود گفتم که بچه ها؛ یاد زحمت های قدیمی ها باشید...یادتون نره که چقد برای این کانون زحمت کشیده شده...اصلا باورتون نمیشه که چه دردسرهایی برای این کانون کشیده شده و باورتون نمیشه که چقد الان کار شما ساده اس 

خیلی ها تو زندگی کانونی من؛ از کانون رفتن...ولی بازم من هستم...این احساسم خیلی عجیبه...اینکه همش اومدن و رفتن دوستاتو به کانون میبینی ولی بازم هستی...احساس بنجامین باتن دارم...حس خوبی نیست 

و الان میخوام به شما جدیدی های جدید همون حرفا رو بزنم...همون حرفایی که یه روزی به جدیدی هایی مث صفایی و وفایی میزدم.... 

درمورد قدیمی هایی که یه زمونی برای من جدیدی بودن 

بچه های جدید؛ شما باورتون نمیشه چقد برای این کانون زحمت کشیده شده 

شما نمیدونید چقد برای اینکه کانون بتونه الان بین دانشجوها جایگاه داشته باشه؛ زحمت کشیده شده 

من یادمه...از روزای اول یادمه...از کسایی که حتی الان ایران نیستن یادمه...از خاطرات اخیر هم یادمه 

الان کسایی مث صفایی و وفایی و محمدنژاد و بشیری و زین ال و تقوی و...به خاطر مشغله هایی که براشون پیش اومده کمتر تو کانکس دیده میشن 

ولی من یادمه 

یادمه خانم وفایی رو که چقد با هم سر دوربینی که الان تو کانونه دویدیم؛ سر اون در فلزی اتاق!!! یادمه چقد عرق ریختن... چقد اعصابشون سر اکران های کشوری به هم ریخت...یادمه چقد از پول و وقتشون برای کانون زدن... 

یادمه زین الی که همیشه از تنبلی خودش حرف میزد یهو چقد با صلابت و آقا؛ دوتا کلاس عقیقی رو چرخوند 

یادمه خانم بشیری - که هرجان سلامت باشن و ایشالا همین روزا میبینیمشون - چقد سر هرکاری بدون هیچ گونه ادعا و من و مون؛ کمک میکرد 

یادمه فرامرزی رو سال پیش...اون موقع هم اینقده بلند بود و تک و تنها همش دنبال عکس و عکاسی زحمت میکشید...تک و تنها کلاس عکاسی برگزار کردنش رو یادمه 

یادمه خانم محمد نزاد سر ساخت فیلم خودم چقده آروم و با تمانینه من رو تحمل کرد...دوندگی هاشون و استرس هاشون سر آفریقا رو یادمه 

فینی زاده ی جوان رو یادمه...قطعا یادمه...گشتن محله های پامنار رو برای پیدا کردن لوکیشن یادمه...یادمه با موتور؛ به ی بسم الله؛ تو فیلمبرداری پلان اول فیلم؛ من و خودش و دوربین رو کویبد زمین... 

خانم نعیمی رو یادمه...یادمه قبل از اینکه حتی یکی از شما بیاید کانون؛ چقد با هم به جرز دیوارهای کانکس خندیدیم...اصرارشون سر یه حبه قند رو از قبل از تابستون یادمه  

صفایی رو یادمه ولی اصلا یادم نیست چقد چقد مدیر اجرایی بود...پیشرفت آروم و عاقلانه اش رو تو فیلم سازی خودم دیدم...یادمه چقد اصرار داشت برای کلاس تدوین...صحبت هاش سر ضامن دار رو یادمه...وقتی سر اکران آفریقا رفت زیر سرم؛ خودم رسوندمش درمونگاه  

دقت و وسواس خانم باباگلی جوان رو سر معارفه اول سال یادمه

خانم سلیمیان رو یادمه...یادمه که حتی برای اکران جدایی؛ با آمبولانس راهی بیمارستان شد...یادمه سر فیلم خودم چقد آروم و ساکت کاراش رو انجام میداد طوری که خیلی ها بعدش بهم گفتن که قدر این آدمای گروهت رو بدون 

یادمه علی محیط رو با اون  پراید زاقارتش...یادمه سر همه ی اکران ها میشد تاکسی تلفنی گروه... 

یادمه خانم مردیها رو که قبل از هر پروژه استرس میگرفتشون و سعی میکردن که برنامه ریزی کنن...یادمه سر اکران ها ساکت و آروم میرفتن یه گوشه و کارایی که میتونستن انجام بدن رو انجام میدادن 

تقوی رو یادمه...کسی که وقتی تو کانون باشه؛ بلااستثنا همگی سه برابر انرژی میگیرن...یادمه وقتی تصویرش تو اکران خصوصی ضامن دار اومد همه لبخند زدن...یادمه بدون هیچ مقاومتی هر وقت که میشد پیداش کرد برای پروژه ها پوستر میزد 

جوونیای خودم و عمو عطار رو یادمه...یادمه چقد سخت بود وقتی دو نفری جمعه میرفتیم رو داربست و بنر میزدیم...یبنر مرد سیندرلایی رو یادمه 

یادمه 

شما هم یادتون باشه که تا چشم به هم بزنید میشه خاطره 

میشه «یادمه» 

میشه افسوس و آرزوی برگشتن به گذشته... 

یادتون نره که به سادگی هرچه تمام تر میگذره...شلوغی های زندگی اونقد مجبورتون میکنه جلوی علاقه تون به کانون رو بگیرید که به شکل زشتی بزرگ میشید...به شکل چرکی عاقل میشید...به شکل افتضاحی مرد و زن زندگی میشید... 

اون وقته که یه لحظه 

بعد از مرور یه اتفاق  

به خودتون خواهید گفت: 

یادمه...یادش به خیر 

شکور....