فربد و حس ِبی‌نهایتِ تحویل‌گرفته‌شدن و حساب‌شدنش؛ فربد و رنجش‌اش

می‌خواستم، با هر چه در توان و وجودم هست، و البته، دروغن خالی از ادعا و توقع، از دوستان تشکر کنم که هرکاری تونستن کردن، هر کاری؛ که من از جلسه‌ی خداحافظی با سرکار خانوم ِوفاییِ عزیز، محروم نمونم؛ و همین‌طور عذر بخوام، که اصلن موفق نشدن...واقعن عذر می‌خوام. 

تنها چیزی که فکر می‌کنم الآن از فکر و احساسم بر می‌یاد، اینه که (بدونِ زبانِ کنایه مسلمن)، ارادتم رو خدمتِ سرکار خانوم ِوفایی ابراز کنم، و بگم که ارزش قائلم برای ایشون، و عذر بخوام که علارغم ِاطلاع‌رسانی، و تلاش ِحیرت‌انگیز ِ"دوستان"، نتونستم حضور به عمل برسونم و ادعام رو ثابت کنم... 

باز هم آرزوی موفقیت...