فربد و نظرِ جداگانه-گونه‌اش

ترسیم:

1) منتقد بیاید: جلسه به قولِ امید "شکیل" برگزار می‌شه؛ همین‌طور هم هست؛ این طور می‌شه نگاه کرد که، کسایی که میان فیلم رو ببینن و تشنه‌ی کیفیت ان، اینکه کار "کانونی" برگزار بشه، خیلی براشون مهم نیست، انقدر که حرفای خوبی شنیده بشه؛ یا لااقل آدمِ شناخته‌ای حرف بزنه.

تحلیل مثبت: فیلم هوادار و بیننده داره، و بیشترازاندازه‌ی معمول (یا حتی لازم) کیفیت‌دار کردنش، یه تجربه‌ی خوب از کانون رو تو ذهن ِبچه‌ها نقش می‌بندونه؛ بها و هزینه‌اش هم باز به استناد به نظرِ کتبی ِامید، یه یار ِمهربونه ( =کتاب).

تحلیل ِمنفی: چیزی به نظرم نمی‌رسه.

2) منتقد نیاید: یکی از بچه‌های معتمد و متین ِکانون، نقش منتقدِ داخلی رو به عهده می‌گیره. کار "کانونی"تر می‌شه، و مخاطب‌ها این تو ذهنشون نقش بسته می‌شه که کار کانونی‌تر شده. یار ِمهربونمون رو هم الکی حروم نمی‌کنیم.

تحلیل ِمثبت: بومی‌سازی و اینکه از مهارت‌ها و توانایی‌های جوانان استفاده بشه، همواره از اهدافِ بلندِ انقلاب‌ها محسوب می‌شده؛ من هم موافق و طرف‌د‌‌ار ِهمچین اتفاقی ام. شخصن خودم هم حاضرم سوال‌های سخت و خفن از منتقدِ عزیز ِبومی مون بپرسم، که حتی بیشتر در اذهان نقش ببنده.

تحلیلِ ِمنفی: فیلم ِحیفیه، و معمولی (و گیرم کانونی) برگزار شدنش، ممکنه به این زنجیره‌ی پیوسته‌ی اقبال و استقبالِ فورانی ِمخاطب‌ها (که شروع ِمحکمش از اکرانِ جدایی یه) خللی چیزی وارد کنه.

بالاخره نظر: بنده و همسرم، بینِ نمونه های موجود، همیشه گزینه‌ی شماره‌ی یک رو انتخاب می‌کنیم.

پ.ن: بدینوسیله هر گونه ادعایِ خالی‌ازاغراض نوشتن رو شَتبن (شخصن + کتبن) تکذیب می‌کنم.