وارونگی

سلام . دیروز به اتفاق دوستان  به تماشای فیلم وارونگی نشستیم . همگی در اینکه اصلا فیلم  خوبی نبود اتفاق نظر داشتیم . 

داستان فیلم شاید گوشه ای از واقعیت زندگی بود اما هیچ حرف تازه ای برای گفتن نداشت و در نهایت با سکانس پایانی به این میرسیدی که خب اینهمه قصه گفتیم که چی ! و فیلم با همان ریتم خسته کننده به پایان رسید . حتی دوستانی در سالن دیده میشدند  که فرصت غنیمت شمرده  نیم ساعتی را خیلی شیک چرت زدند و فکر هم نکنم چیزی  از دست داده باشند . از داستان که بگذریم به این میرسیم که نقش یک دختر مظلوم اصلا به سحر دولتشاهی نمی آمد یا اینکه ستاره پسیانی نقشی کاملا قابل حذف در فیلم داشت . یا اینکه فیلم پر از سکانس های تکراری خسته کننده بود . به طور کلی من اصلا درک نمیکنم که چرا این فیلم باید در بخش سودای سیمرغ حضور داشته باشد  و  در نهایت اگر خواستید با دوستان  بیرون  بروید و بین دیدن این فیلم در سینما و نشستن در یک کافه ی دنج  تردید داشتید . پیشنهاد میکنم گزینه ی دوم  را انتخاب کنید .

* فیلم قابل اکران در دانشگاه هستش ولی قطعا گزینه ی خوبی نیست . چه کاریه اصلا :))))

پی نوشت : اونقدر دلم از فیلم پر بود که کوبیدمش فقط  ! پست گذاشتن بعد از مدت ها هم عالمی داره !