اولین دکترین از من: نظام حاکم بر کانون، دموکراسیست نه آریستوکراسی.

شنیده ام که برخی از دوستان در مورد سیستم حاکم بر کانون تشکیک وارد کرده اند و آن را آریستوکراسی خوانده اند. در این راستا، به لحاظ گذراندن تحصیلاتم در رشته ی علوم سیاسی، برای روشن کردن ذهنیت و تصور این دوستان و همچنین جلوگیری از تاثیر این حرف در ذهن اعضایی که مانند این دوستان اطلاع دقیقی از معانی این گونه واژه ها و اصطلاحات ندارند، لازم می دانم توضیحات و تفاوت های این دو نظام – یعنی دموکراسی و آریستوکراسی- را بیان نمایم.  

دموکراسی:

دموکراسی، حکومت اکثریت بر اقلیت است به گونه ای که قانونی برای جلوگیری از ورود افراد جدید به هیئات حاکمه نداشته باشد و پرواضح است که در نظام های دموکراتیک، احزاب و ائتلاف های گوناگون می توانند به وجود آیند و استفاده از کاریزما و تبلیغات در انتخاب ها برای افراد کاندیدا در قالب احزاب، ائتلاف و یا انفرادی، موردی ندارد مگر اینکه از قانون – که آن هم از طریق رای اکثریت به تصویب رسیده باشد - تخطی شود.

آریستوکراسی:

آریستوکراسی را نظام اشراف سالاری یا نخبه سالاری گویند که در این سیستم، افراد نخبه ممتاز در قالب طبقه ای ممتاز و مجزا از دیگر طبقات، به حکومت می پردازند. در عرف، حکومتی را «نخبه‌سالار» می‌خوانند که قدرت دولت در آن مطلق و در دست طبقه‌ی ممتاز باشد و آن طبقه، حاکمیت را از راه وراثت و امتیازهای طبقه‌ای در دست گرفته باشد و دیگر طبقات را در آن راه نباشد. همانطور که مشخص است، انتخابات در این نوع سیستم، وجود خارجی ندارد.

در توضیح برای برخی از تشکیک هایی که از این دوستان به گوش می رسد، می توان به واکاوی مسئله ی کاریزما پرداخت. دوستان دقت داشته باشند که کاریزمای فردی، ائتلافات و احزاب و ازین قبیل مفاهیم، فی ذاته نه تنها منفی نیست بلکه می تواند به پویایی سیستم و برقراری عدالت از طریق کاهش مشکلات و کمبود های سیستم دموکراسی کمک کند.

در توضیح بیشتر مسئله ی کاریزما که این دوستان بر اساس برداشتی اشتباه، به شناختی ناقص از آن رسیده اند لازم به توضیح است فرد کاریزماتیک می تواند به جذب آرا و نظرات مردم بپردازد. همچنین بسیاری از جامعه‌شناسان امروز معتقدند که کسب شخصیت کاریزماتیک ممکن است؛ و می‌توان ویژگی‌های شخصیت کاریزماتیک را شناخت و آموزش داد. براساس این تعبیر منع شخصیت کاریزما از اظهار نظر، نه تنها خلاف اصول اولیه ی دموکراسی است، بلکه با توجه به جملات فوق الذکر، جامعه شناسان ابزارهایی مثل تاثیر کاریزما را در رفع باگ های سیستم دموکراسی مفید می دانند و همچنین با توجه به «اکتسابی بودن این ویژگی ها»، این منع، خود در راستای افزایش باگ ها و تضعیف سیستم دموکراسی تلقی می گردد.

با توجه به توضیحات فوق الذکر واضح است که سیستم فعلی کانون فاصله ی بسیار با آریستوکراسی داشته و دموکراسی بر آن حاکم است. توصیه ی شخصی بنده این است که این دوستان، قبل از به کار بردن واژه های ثقیل که زنجیره ای از باور ها و شناخت ها در پی خود می آورد، بیشتر به مطالعه بپردازند تا به جهل مرکب دچار نگشته و در این جهل، قضاوت نکنند.