اژدهای کومودو

در مواجه شدن با یک اثر که به ادعای خودم، واجد وصف «بد» بودن است، دچار فلسفه‌بافی می‌شوم و نوشته‌هایم پر می‌شود از مقدماتی که به طور مستقیم به آن اثر خاص، مربوط نیستند لذا:

مقدمه‌ی اول:

من متهم هستم به اینکه در قضاوت فیلم‌ها، بیش از فرم، به محتوا اهمیت می‌دهم. ولی به نظر من، مخاطب جدی سینما، در گام اول به محتوا اهمیت می‌دهد. با ارتقای خود این بار وارد بازه‌ی اهمیت به فرم می‌شود، ولی با ارتقای بیشتر دید و سطح هنری خود، در ادامه، باز هم به سراغ محتوا می‌آید. البته این بار در آن واحد، در حال تحلیل فرم هم هست. لازم به ذکر می‌دانم که من این مقدمه را به نشانه‌ی ادعای عمق نگاه خود نمی‌نویسم. بلکه صرفاً تجربه‌ای که از تحلیل‌های منتقدینی که نگاه و قضاوتشان را باور دارم، من را به ادعای کشف این سبک و سیاق و سلسله‌مراتب رسانده است.

مقدمه‌ی دوم: