Cries and Whispers

Cries and Whispers فیلم کسالت آوری است که یک و نیم ساعت از عمر شما  را تنها به اعتبار سازنده اش، برگمان، هدر می دهد. فیلم در چهل و پنج دقیقه ی نخستش هیچ ندارد، همانطور که در چهل و پنج دقیقه ی دومش. فیلم انقدر بی بضاعت است که اگر به شما بگویند این را دانشجویان کانون فیلم و عکس دانشگاه آراد استکهلم ساخته اند  باورکردنی  است.

گفتگو با اینگمار برگمان : ولز قلابی است ، فیلم های گدار بی محتوا است

برگمن طی همکاری با«انستیتوفیلم سوئد»به تماشای 150 فیلم انتخابی‌اش نشسته.فیلم‌ها توسط یک کامیون به خانۀویلایی‌اش در جزیرۀ فارو تحویل داده می‌شوند و او در سالن سینمای ویژه‌اش به تماشای آن‌ها می‌نشیند.
به صورت آیینی به نمایش فیلم‌ها می‌پردازد.خصوصا در تابستان‌ها که اعضای خانواده‌اش کنارش هستند.هر روز ساعت سه بعد از ظهر فیلمی بر اساس برنامۀ از پیش تعیین شده توسط برگم روی پرده می‌رود وفرزندان و نوه‌های پر شمارش کنار او به تماشا می‌نشینند.صدها فیلم دیگر از گوشه و کنار دنیا به دستش می‌رسد که برخی را می‌بیند.وخیلی‌ها را نه.در آرشیو خصوصی‌اش حداقل چهار صد فیلم سی و پنج میلی متری ونزدیک به 4500 نوار وجود دارد که از آن به عنوان یکی از غنی‌ترین مجموعه‌های خصوصی نام برده می‌شود.

امروز سالروز درگذشت دو کارگردان بزرگ است

هر دو روز 30 ژوییه سال 2007 با فاصله چند ساعت درگذشتند . 

برگمان شیفته کلوزآپ بود و آنتونیونی شیفته نماهای بلند. نثرشان فرق می کرد: برگمان شیفته مونولوگ بود و آنتونیونی  مجنون سکوت. یکی تحت تاثیر استریندبرگ بود و دیگری کامو. به هیچ وجه نمی شود فیلم‌های آن‌ها را با هم اشتباه گرفت. یکی به دنبال پاسخ به سوال "ایمان , عشق و خدا چستند " بود و دیگری به دنبال "سرودن شعری برای انسان مدرن"  .