آلبوم مقوّایی / درباره بوفالو

ویرایش توسط مسئول وبلاگ 12:22 نوزدهم بهمن.

ویرایش مجدد (جابه‌جایی عکس) توسط نگارنده، 19بهمن، 15:06.

با این که علاقه‌ای به گفتن از داستان فیلم ندارم، محض اطلاع باید بگویم؛   فیلم تا قبل از شروع تعلیق اوّل فضای خوش‌خوشانی دارد و پیک‌نیک بدی نیست، این فضا بیننده را آماده می‌کند برای این که فضای هجوی را تجربه کند، اما این بار قضیه جدی‌ست. شما با یک تعلیق مواجه هستید و کسی با شما شوخی ندارد. این‌جا توی ذوق بیننده می‌خورد. داستان از این‌جا به بعد با ریتم کُند و گُنگی پیش می‌رود. هیچ‌کس منتظر چیزی نیست. اتفاقات "شُد شُد نشُد نشُد" می‌شوند. از آن‌جایی که شخصیت‌پردازی نداریم، حال و احوال آدم‌ها برای ما اهمیّت ندارد. بازی‌ها آنقدر سطحی و رو هستند که انگار بازیگر 2 شب نخوابیده باشد و رفع تکلیفی جلوی دوربین کرده باشد. نمادپردازی در فیلم هم آنقدر رو و روشن هست که فکر کنید مخاطب این فیلم کسی با ضریب هوشی شخص شما نیست. اما اگر گوش‌های خود را بگیرید و دنبال داستان نباشید، فیلم نماهای خیلی خوبی برای خوشحال کردن شما دارد. با وجود کلیشه‌ای بودن فضای شمال (رودخانه و پُل و قایق و خانه و جنگل و اینها)، بدون این که کارگردان یا فیلم‌بردار چیزی از خودشان اختراع کنند صحنه‌های خلّاقانه و جذّابی می‌بینید که سوای نما، رنگ‌های خوبی هم دارند. حتّا چینشی بودن بعضی از میزانسن‌ها هم با اعصاب کسی کاری ندارد. "بوفالو" از آن دسته فیلم‌هاییست که به راحتی می‌توان چندین پوستر مینیمال را با توجه به المان‌های به کار رفته در فیلم برایش ساخت، اما یکی از چیزهای که تا آخر فیلم متوجه نمی‌شوید، ارتباط نام بوفالو با شخصیت اصلی فیلم است.

خواستم برای پایان فیلم دستَکی بزنم که سی‌ثانیه آخر فیلم که به شدّت نمادین بود مرا از این کار منصرف کرد. در آخر برگه رأی را به خاطر عکس‌های خوبی که فیلم نشانمان داد در صندوق خاکستری که 2 امتیاز داشت انداختم.

فیلم نمیتواند مخاطبان زیادی را راضی کند، به خاطر همین فقط با نگاه یک تجربه می‌توان در سالن الزهرا به این فیلم شانس اکران داد.