حق ندارید از دیدن این فیلم لذت نبرید / یک انیمیشن بزرگسالانه با کارگردانی خارق العاده

قلمروی طلوع ماه، آقای فاکس شگفت انگیز و هتل بزرگ بوداپست، نمیتونه کارگردانی داشته باشه جز «وس اندرسون».

«تو چشم ترین» امضای این کارگردان، استفاده از میزانسن های مکانیکی برای دوربین و دکوپاژهای پیچیده است. ولی قطعاً در زمینه های مربوط به فیلمنامه هم، یه علایق خاصی داره...

دیدن هتل بزرگ بوداپست حسی رو به من داد که با دیدن شهر بچه های گمشده و آملی هم بهش رسیدم البته در اون دو فیلم خیلی بیشتر بود و در بوداپست بیشتر غرق بازی های شاهکار، طنز فوق العاده، تدوین معرکه، فیلمبرداری مدیریت شده ی معرکه و ترکیب تصاویر، رنگ ها، و موسیقی بودم. (آملی رو بسیار بزرگ تر از بوداپست می دونم)  

  طراحی شخصیت و حتی ظاهر کاراکترها و بازی بازیگراشون من رو حیرت زده کرده بود. بازی رالف فاینس در گوستاو (که قرار بود جانی دپ بازی کنه که البته قطعاً با حضور دپ هم شاهکار میشد چون خیلی کاراکتر به سبک بازی دپ می خورد)، آدریان برودی کاراکتر دیمیتری، اشراف زاده ی بد ذات و ویلم دفو هم در نقش قاتل شاهکار بودن و همچنین بازیگر نقش وکیل، ادوارد نورتون در نقش پلیس و رهبر زندانی هایی که میخواستن فرار کنن با اون بازی روی بدنش و همه و همه به شدت  بازی عجیب و یک دست و بی نقصی رو ارائه دادن. این یک دستی این رو به من می رسونه که قطعاً دست اندرسون در یک نواخت کردن بازی این بازیگرها با هم و همچنین ایجاد هارمونی بین بازی اونا با سبک فیلم در کاره.

فیلم به من حس یه کارتون خیلی بزرگ رو داد. بعدها شنیدم که اتفاقاً با همین اصطلاح هم به فیلم حمله شده و فیلم رو سطحی توصیف کرده ان.

واقعاً به نظر من هم چیز اساسی ای که از این فیلم تو ذهن ها می مونه، بازی ها، دکوپاژ و میزانسنه (یعنی تمام وظایف اساسی کارگردانی) نه مسائل ماهوی داستان. به نظر من از ماهیت داستان این فیلم چیزی تو ذهن ها باقی نخواهد ماند جز:

«هنوز هم نشانه‌های کمرنگی از تمدن در این کشتارگاه وحشیانه که زمانی انسانیت در آن موج می‌زد، دیده می‌شود.»

ولی آیا به این علت میشه گفت که فیلم سطحیه؟

شکور

عبارات قرمز، در ساعت 20:50 اضافه شدن