یورگوس لانتیموس

درونِ آمبولانسی که با شتابِ زیاد در خیابان‌های آتن پیش می‌رود، زن جوانی بر روی یک برانکارد خوابیده است؛ مبهوت، خون‌آلود و بی‌حرکت، با لوله‌ی اکسیژنی در بینی. این صحنه‌ای در آغازِ آلپ است که به دلیل کمبودِ اطلاعاتِ پس‌زمینه، تماشاگر را گیج و سردرگم‌ می‌کند. مردی بهیار که گویی خارج از قابِ تنگ و ثابتْ این پا و آن پا می‌کند، به زن می‌گوید که به­ طرزِ بدی مصدوم شده­ و به «احتمالِ زیاد» خواهد مرد. در چنین موقعیتِ اضطراری‌ای که آدم انتظار دارد از چیزهایی مثلِ حقوقِ واپسینِ بیمار، احتمالِ آلرژی‌های کُشنده و یا حتا اهدای عضو بشنود، مرد بلافاصله بیانِ تشخیصِ ناخوشایندش را ادامه می‌دهد و از بیمار می‌پرسد: بازیگرِ محبوبش کیست؟ زن نمی‌تواند صحبت کند و مرد اسم‌های مختلفی را پیشنهاد می‌کند و از او می‌خواهد که هرکدامشان که درست بود علامتی بدهد، «برد پیت؟ جانی دپ؟». شاید عجیب به نظر برسد اما این‌ها در ادامه اطلاعاتی حیاتی خواهند ­بود.