شوالیه های تاریکی

طبیعتا وقتی میری سراغ کار و زندگی .گاهی اوقات فلش بک می زنی به کارهای گذشته ات

---

 

این عکس اکران مستند پسر دونده است.مطمئنا هیچ کس در آینده این کارو به یاد نخواهد آورد و اعتراف می کنم تنها کار کانونی منه که ازش کاملا لذت بردم و بهم خوش گذشت.

تنها تماشاچیان این کارِ- خیلی خوب  و جایزه گرفته - افراد داخل کادر  و عکاس (فکر می کنم آقای ایزدی) و تعداد کمی بچه های کانون و دانشگاه  بودند .روی این کار تبلیغ خیلی خیلی کمی انجام شده بود به دلیل تمرکز بالا- فقط  چند روزه- روی اکران روز اول .

بچه ها این روز واقا مرامی اومدند و کمک کردند.حتی یادمه برای صدا بلندگو بردیم و ما درشروع اجرا هی شوخی کردیم سرِ صدا و درست بودن میکروفون و ... .مسوول سالن منو به اتاق مربوط به تنظیم نور سالن برد  و کلیداشو نشونم داد   و چند باری تستش کردم.

اون روز وقتی روی صندلی ردیف اول نشسته بودم و در حین اکران با فردین قاسمی که دوتا صندلی اونورتر از من بود سر فیلم تبادل نظر می کردیم ،حس یک اکران خصوصی و داشتن یک سالن خصوصی بهم دست داد.

داشتن سالن خصوصی کیف میده ها!