دعوت از موتمن برای نشست هایی در قالب گدار و سینمایش

از آنجایی که مدتیه در کارگاه های مختلف نشست در قالب شناخت کارگردان و جهن بینیش رایج شده و باتوجه به تعامل مثبتی ک کانون در کلاس های کارگردانی با فرزاد موتمن داشت ، با توجه به علاقه ی وافر موتمن به گدار و شناخت اجزای سینمای منحصر به فردش فکر کردم به بهانه ی خداحافظی آقای خاص از سینما هم که شده بتونیم نشست هایی در قالب گدار و سینماش داشته باشیم اما به اینکه چقدر تحقق یافتنیه چندان واقف نیستم واسه همین خواستم که مساله رو از طریق کانون پیگیری کنم تا اگه بشه یک بار دیگه با آقای موتمن این بار در مورد این کارگردان همکاری داشته باشیم 

جلادی که مقصد اسلحه اش کله ی خودش (شد) ! / ارزیابی تارنتینو و سینمایش

شاید از بطن افول سینما در دهه ی 80 و  ساخت آثار بی مایه (حتی از کارگردانان نامی سینما) نسبت به دو دهه ی پربار پیشین چندان دور به نظر نمی رسید که سینما دهه ی جنجالی 90 و سال پر از نوآوری 94 و البته پدیده ای را بنام کوئنتین تارنتینو به خود ببیند . سینماگری که نیمه اول دهه ی 90 را به نام خود ثبت کرد .

زادروز هافمن + آلدریچ با اندکی تاخیر

پری روز و دیروز به ترتیب زادروز داستین هافمن و رابرت آلدریچ بود . هافمن که نیازی به معرفی نداره اما الدریچ شاید از فیلم ساز های کمتر دیده شده ایه که  بیشتر به  سبب بیان تلخ و بینش اجتماعی آمیخته به سیاهی در هم نسلان خودش به خصوص فیلمسازان ژانر نوآر  شناخته می شود .

خانه ی پدری

بیشتر از اینکه (نیستی) انسان هایی که یک روز باهاشون تو این خونه زندگی می کرد اذیتش کنه ، هستی (خانه ی پدری) متروک و محکوم به نظاره که حالا خوراک موریانه ها شده روحش را می آزرد ...

خرده گفتاری من باب سینما : فرزند ناخلف خانواده

شاید زمانی که برادران لومیر به آرزوی دیرینه خودشوت من باب ثبت تصاویر (متحرک) دست پیدا کردند ، قدمت عکاسی چنان ن سایه ای به حضور سینما می انداخت که انگار سینما از ازل عارضه ای بود برخاسته از بطن عکاسی . وقتی هم که به عنوان هنر هفتم خودش رو معرفی می کرد، 

ورود به سایت کانون

ضمن سلام به همه ی دوستان عزیز کانونی و تشکر از مسئول محترم وبلاگ سرکار خانم طلاکوب من باب راهنمایی و عضویت امیدوارم حضورم در کنار دوستان مثمر ثمر باشه و بتونیم با مباحثه و تبادل نظر به افرایش کیفیت وبلاگ و دانسته های خودمون اضافه کنیم