ماهیت اکران و کانون فیلم

 ده سال پیش  زمانی که کانون فیلم در ابتدای راه خود بود، اکران فیلم در دانشگاه، بدیع و در عین حال دارای پیچیدگی های اداری بوده و ظاهرا تا سال های سال اکران فیلم در دانشگاه تقریبا به صورت انحصاری در قالب یک رسالت بر عهده ی کانون فیلم و عکس گذاشته شده است (در باره مرجع ضمیر خالی الذهن نیستم ولی موضوع بحث نیست ). امروز چه ؟ امروز در شرایطی هستیم که تمام فیلم ها برای اکران های دانشگاهی برنامه  دارند و عملا روی این اکران ها حساب باز کرده و در مقابل انجمن ها و تشکل های دانشجویی منتظر نمی مانند تا کانون فیلم تصمیم بگیرد که فیلمی را اکران کند یا خیر. شاهد مثال وضعیت فعلی است که انجمن اسلامی در حال اکران سد معبر و بسیج دانشجویی در حال اکران ماجرای نیمروز بهترین فیلم جشنواره امسال است. فراموش نکنیم  سال گذشته را که  بادیگارد با چه استقبالی و نه یک بار! در دانشگاهمان اکران شد و همچنین ایستاده در غبار بهترین فیلم جشنواره سال ماضی. (اینکه چرا در باره بهترین آثار جشنواره که تضمین فروش دارند غفلت کردیم هم موضوع بحث نیست اما جا دارد یک روز درباره اش بحث شود)

 

شاید اطلاعات فوق باعث نگرانی شود و همینطور است در صورتی که کماکان بپذیریم که یکی از مهمترین رسالت های کانون "اکران" است و کماکان  به محض شنیدن "پروژه"، ذهن ها به سمت اکران برود. به نظر من اکران به ذات خود اتفاق بدی نیست اما پذیرفتن آن به صورت  یک رسالت مطلوب نیست. شاید باز شدن دست انجمن ها و تشکل ها در اکران نه یک تهدید که یک توفیق اجباری ست که پس از یک دهه، رسالت جایگزینی برای کانون در نظر بگیریم. این به این معنی نیست که نگارنده در آینده فیلمی را اکران نخواهم کرد اما به عنوان جایگزین، "تولید" را به عنوان بدیلی هدفمند معرفی میکنم. چه چیز وجه تمایز کانون فیلم با انجمن اسلامی است اگر هر دو بتوانیم یک فیلم را اکران کنیم ؟! اینکه ما به صورت تخصصی و با تجربه ی پیشین قادر به ساخت آثار کوتاه هستیم. تولید یک مزیت بالقوه است که مدت هاست مغفول مانده.