نامه ای از یک عضو . . .

یکی بود یکی نبود

غیر از خدای مهربون هیچکس نبود . . .

یه کانون فیلمی بود تو دانشگاه شهیدبهشتی...کلی برو بیا داشت.کلی فعالیت داشت.کلی آدمای جورواجور میومدن و می رفتن.اینور و اونور کلی اسم در کرده بود...  کلی کار تو این کانون انجام می شد . . . از اکران و برگزاری و کلاس و کارگاه و نمایشگاه کتاب تا ساخت کلیپ و فیلم.اونم فیلمایی که تو جاهای مختلف اکران و کلی جایزه برده بود... یا اکران هایی که فراتر از دانشگاه بود و بصورت کشوری انجام می شد اونم تازه با مهمونای خیلی خیلی بزرگ مث محمود کلاری و کامران شیردل یا افرادی مث مانی حقیقی و رسول ملاقلی پور و بهروز شعیبی و امثال اینها . . . کانون روز به روز بزرگتر و قوی تر می شد . . .در خت کانون حسابی تنومند شده بود و شاخه هاش زیاد شده بودند...کسی نمی تونست به این کانون فیلم زور بگه . . .خب البته خیلی خون دل ها پای این درخت خورده شده بود تا به این شکل دراومده بود که البته برای کسایی که زیاد تو کانون نبودن خیلی قابل لمس نبوده. . .

 ولی در هر حال هرکس به نحوی در این کانون بوده و زحمت کشیده...کم و بیش بوده اما معتقدم کسی کم کاری نکرده...فقط خسته شده بوده...پیش هم بودیم و این پیش هم بودنا انرژی می داد...

محمدمهدی رسولی هم یکی از اون اعضا بود که زیاد تو کانون میومد و می رفت.کانون رو خیلی دوس داشت و سعی می کرد هرجور شده به کانون نفع برسونه. . . ولی بنا به جبر روزگار باید مدتی از کانون دور می شد و دنبال زندگی خودش می رفت . . . الان چند وقتیه که از کانون خبر درست و حسابی نداره و دلش برا کانون تنگ شده . . .به وبلاگم که سر می زد خبر خاصی نمی دید . . .

به من گفت که بهتون بگم از کانون چه خبر تازه؟

مهدی رسولی پرسید این مدت که من و چندتا از دوستام نبودیم چه کارایی شده؟بهم گفت آهای شماهایی که هنوز دانشجویید!مارو که فراموش نکردید؟؟بگید بابا تعریف کنید ی کم دلمون بسوزه ترغیب بشیم که از کار و زندگی و همه چی مون بزنیم پاشیم با ی بغل عشق و انرژی بیایم کانون . . .

من نامه ش رو به شما رسوندم و بهش گفتم جواب نامه ت رو تو نظرات وبلاگ بخون . . .منتظر جواب های سوالشه!