عکاس: بروس دیویدسون

برنامه معرفیِ چند عکّاس معروف است در چند پُست. این قسمت دوّم است.

Bruce Davidson

لحظه‌هایی را تصویر می‌کند که هر روز در کنارمان اتفاق نمی‌افتند. اگر هم بی‌افتند آنقدر بدیهی هستند که آن‌ها را نمی‌بینیم. ثبت تصاویری که در آن‌ها نوعی تضاد جلب توجّه می‌کند و مخاطب را به نقطه‌ای خاص می‌کشد. اما بیشتر اتفاقات را وقتی متوجّه می‌شویم که پس‌زمینه را هم دریابیم. داستان را در آرامش پیدا کنیم.

عکس‌های بیشتر و بهترِ دیویدسون را در گوگل پیدا کنید.

1/9 

2/9

3/9

4/9

5/9

6/9

7/9

8/9

9/9

کیارنگ علایی: بروس دیوید سون در میان عکاسان نیمه دوم قرن گذشته یک استثنا است. عکاس مستند اجتماعی و خیابانی که در میان تالیف‌ها و برگردان‌های زبان فارسی نیز خیلی کم از او سخن رفته است. 

خشونت پنهان در آثار او که از انتخاب موضوعات عجیبش فرا‌تر رفته و اغلب به زبان بصری و لحنی خاص در آثارش بدل می‌شود از او نمونه‌ای مثال زدنی در ادامه سیاق برسون بزرگ ساخته است.

تمایل او به ترکیب بندی‌های خنثی در پرتره‌های اجتماعی‌اش از یک سو و استفاده افراطی از لنزهای واید با عمق نمایی‌های زیاد و بلاتکلیف نشان دادن کاراکتر انسانی دردمندش در نقطه‌ای از قاب که بیشترین فشار و دلالت‌های اکسپرسیونیتی بر آن است، زبان تصویر را در آثار دیویدسون به غنایی فراوان رسانده است.

میل به ترسیم سیاهی‌ها، ذلت‌ها، خفقان‌های اجتماعی، انسان‌های فراموش شده و سر در گریبان در لایه‌ای زندگی که همیشه در عکس‌های او در جریان است و بیننده آثار را توامان در دو فضای شادی بخش و غمگنانه قرار می‌دهد، هنری است که فقط دیویدسون از عهده آن بر می‌آید.

عکاسی آنی شگرد خاص دیویدسون است و آثارش به طرز عجیبی ماجراجویانه و پر التهاب می‌نمایند.