این وبلاگ عزیز !

یادمه بهم که گفتن بیا مسئول وبلاگ بشو یه ترس خنده داری داشتم . از خیلی  قبل ترش کانونی بودم مسئول سمت هم بودم ولی میترسیدم بشم مسئول وبلاگ  یادمه تو ذهنم این بود که وای اقای شکوری میکشه مسئول وبلاگ رو :)))  همه اش کامنت میذاره این چرا دسته بندیش غلطه اون یکی چرا برچسب نداره القصه این که  ترس همانا و پیچاندن  همانا....عاقبت روزی مچمان گرفته شد و مسئول وبلاگ شدیم   و ادامه ی قصه ...  

 

این که این پست رو میذارم مث یه جور خاطره نوشتن میمونه . امروز اول خرداد بود و خب یعنی فصل امتحانا اومده 

 چشم به هم بزنیم پایان امتحاناته و  پایان مدت مسئول سمت بودن من حالا که دیگه آخراشه تو دلم کلی میخندم به اون روزای اول  و فکر میکنم به این بیشتر از یک ترمی که مسئول بودم  به تمام این روزهایی که گذشتن  به تمام این مدت که شبام دیگه خواب وبلاگ میدیدم ! یا نصفه شب بلند میشدم  کامنت تایید میکردم  و بعد همون طور گوشی به دست خوابم میبرد فکر میکنم به سوتی هام در تایید کامنت ها و بعد پیام های آقای شکوری که مینوشتن : خانم حیدری و چند تا علامت سوال جلوش که نشون میداد یه بمبی چیزی تو وبلاگ منفجر شده  و من بی خبر موندم به مصائب یوزردادن به بچه ها و اصلاح پست های بعضیا که وقتی میدیدم دارن پست مینویسن جرات نداشتم از پای سیستمم تکون بخورم  تا منتشرش کنن و خیالم راحت شه که مشکلی نداره به اتفاقات عجیب و غریبی که  تو بلاگ اسکای پیش میومد  و خیلی چیزهای دیگه   اما ته تهش حالا که چیزی به آخرش نمونده شدید حس میکنم دلم تنگ میشه برای این وبلاگ عزیز و  دردسرهای دوست داشتنیش برا کامنت های لبخند  برا پست های داستان دار بعضی برا وسط مهمونی با استرس وبلاگ چک کردن ...

اینقدر دلم تنگ میشه  که حتما دوباره اگر بشه مسئول وبلاگ خواهم شد...

و خلاصه ی کلام  اینکه این وبلاگ عزیز است چراغ اش را روشن نگه دارید