کوتاه از رخ دیوانه

این فیلم رو چهارشنبه 22 بهمن در پردیس کوروش دیدم. 2 ساعت و 45 دقیقه برای بلیطش در صف بودم که البته به نظرم ارزشش رو داشت.

  راستش اگر دقیق به داستان فیلم نگاه کنید شاید خیلی عجیب غریب به نظر بیاد. یعنی خبری از یه داستان جنایی  یا پلیسی پرتعلیق نیست و همه چی حول و حوش یه سری شوخی دوره‌همی و روکم‌کنی می‌چرخه به اضافه چند تا داستان فرعی. ولی نویسنده انقدر خوب از تو دل این روکم‌کنی‌ها یه داستان جذاب درآورده که من به جرأت می‌تونم بگم این فیلم از لحاظ داستان یه سر و گردن از تمام فیلمایی که تو چهار، پنج سال اخیر در ایران ساخته شدن بالاتره.

شخصیت‌ها هم (به غیر از ماندانا که دیگه خیلی توش اغراق شده بود) به نسبت خوب شکل گرفته بودن و داستانای فرعی فیلم خیلی توی ذوق نمی‌زد (بر خلاف خیلی از فیلم‌های چند اپیزودی که کلا انگار چند فیلم متفاوت و بی‌ارتباط رو داریم تماشا می‌کنیم.)

شاید نقطه ضعف بزرگ فیلم رو بشه در این دید که کارگردان به نوعی سینما رو فدای داستان کرده بود. در واقع یه جورایی انگار انقدر از داستان خوب خودش هیجان زده بوده که توجه نکرده کوچکترین خطاها هم از دید تماشاگرا پنهان نمی‌مونن و وقتی این خطاها زیاد بشن، زیاد هم به چشم میان.

در مجموع بسیار از فیلم راضی بودم و به نظرم استحقاق سیمرغ رو داشت (هرچند من دیگو مارادونا هستم رو ندیدم).

پی‌نوشت 1: فیلم به شدت کاندید مناسبی برای اکران هست.

پی‌نوشت 2: سوال اساسی که برای من شکل گرفته اینه که صابر ابر تا کی می‌خواد اینطور خودش رو تکرار کنه؟؟