فیلم هایی که ما ساختیم و فیلم هایی که آنها ساختن / فرهادی-جیلان /تراژدی

در مورد خواب زمستانی خیلی حرف میشه زد ولی در اینجا فقط تاکید روی تراژدی هست . پیشنهاد میکنم حتما این فیلم رو ببینید .

 بعضی از مفاهیم با استخوان و خون ما گره خورده مثل همین  تراژدی, اینجاست که از سینما میشه استفاده کرد برای نمایش این مفاهیم که البته کارگردان هایی مثل اصغر فرهادی اون رو در سطحی ترین و ظاهری ترین شکل خودش نشون میدن و نقطه مقابل بیلگه جیلان با استفاده از جادوی صدا-تصویر سینما و یک روایت ناب به عمق این مطلب میره .   

فیلم درباره الی تراژدی خودش رو این طور نشون میده : چند نفر خوش و خرم پا میشن میرن شمال , همه چیز خوبه تا یکیشون گم میشه و کم کم یه  تراژدی شروع میشه , دوربین روی دست (انگار جنگ شده از بس که این دوربین لرزش داره) , فحش , ریتم تند و پر از کات , دعوا , گریه , و آخر هم پیدا شدن جنازه و مرگ ,البته به لحاظ سینمایی هم هیچ زیبایی شناختی نداره . این سطحی ترین و میتذل ترین شکلی از تراژدی که میشه نشون داد و البته این قبیل فیلم ها همیشه توپ مخالفای سینما رو پر کردند که میگن : نگفتیم سینما یه هنر سطحیه .

اما فیلم جیلان : داستان خودش رو با اوایل زمستون تو دشت آناتولی شروع میکنه , با یه مرد هنرمند بازنشسته ثروتمند که داره کتاب مینویسه و با خواهرش و زن جوونش داره زندگی میکنه , اول همه چیز خوب نظر میرسه (البته مخاطب فکر میکنه که احتمالا همه چیز خوبه ) ولی هر چی تو داستان بیشتر جلو میریم فیلم با دیالوگ های دقیق و طولانی خودش و همچنین تصاویری که از نظر بصری فوق العادن یادآور زندگی تراژیک یه مرد هنرمندی میشه که اگر چه برخلاف دوستش ظاهرن تنها نیست و برای سپری کردن اوقات به الکل روی نیوورده ولی با وجود بودن در کنار خانوادش تنهاست , همه تنها اند و کسی حرف دیگیری رو متوجه نمیشه نیآت خیر هم نمیتونه باعث شکستن این حصر داخلی بشه . مرگی در کار نیست فحش و فحش کاری و دوربین رو دست هم نداریم پیام اخلاقی هم نداریم . فقط باید درک کرد که تراژدی  مردن قهرمان نیست , تراژدی اون چیزی که در زندگی هر انسانی جاریست فقط گاهی باید انسان خودش رو به یه راهی بزنه تا اون فراموش کنه . بیلگه جیلان با فیلم ساده و زیبای خودش این مفهوم رو فوق العاده نشون داده , در سینمایی ترین حالت خودش . 

ویرایش توسط مسئول وبلاگ 16:30 - 23 بهمن