"زِ بلوطِ سخت و سنگین، من و رِند بی‌نوا را، مددی که ریختِ نحست، به هوار کشت مارا"

 

 1- تصور همه از جاجرود جایی شبیه عکس بالاست. رودی مصفا و باغی و گلی و سبزه‌ای. چیزی که خیلی ها نمی دانند این است که جاجرود، کَمَرد و تپه سیف از مناطق کارگاهی قدیمی حاشیه تهران است.

2- از اول من با شکوری بیشترین زاویه فکری را داشتم. اختلاف بنیادینی که وصفش در این مقال نمی گنجد. دیگر خیلی نمیرسم در کانون حضور فیزیکی یافکری داشته باشم؛ زندگیِ جدی آنقدر جدی شده که جدی جدی نشود به متفرقه پرداخت. و خب، کانون هم کمی آن کانونی نیست که دو سه سال پیش واردش شدم. 

ولی به قول مثلی حساب حساب است و کاکا برادر. 

3- ذُکورِ کانون. اُناثِ کانون.  هنوز  هم وقتی میایم کانون و از ذُکور قدیمی کسی را نمی بینم دلم می گیرد. شکوری و مصطفا و حیدری و فرامرزی و زینل. بحث رفاقت با بحث کار جداست، و کسی می بازد که رفاقتش را به کار بفروشد و کسی می برد که با رفاقتش کارش را هم راه بیندازد. برای همین وقتی متوجه شدم که در دفتر به نیرویی نیاز داریم که هماهنگ باشد، بفهمد، همّت داشته باشد و پیهِ کار را به خود بمالد در زنگ زدن به زینل تردید نکردم. قبول کرد برخلاف تصور من که فکر می کردم همان هفته اول فحش کشم کند و بعد دیگر نیاید. و حالا "آقای عابدین زاده" یک وزنه است، یک نیروی تاثیرگذار که بار بر میدارد و همکاری که می شود با آن خوش گذراند حتی اگر تو در دفتر باشی در تهران و محمد در کارگاه و در جاجرود.

4- مسئله این بود که بیرون کانون هم زندگی‌ای در جریان بود، که با حضور رفاقتی کانونی رنگ و بوی دیگری گرفت. مسئله مرافقت است که می تواند قواعد کاری و سیستماتیک را بر هم بزند. 

مسئله چرخیدن چندباره پایه ها بود، که با دوتا پیچ‌دستی بلند و کمی صبر حل شد.

زیاده عرضی نیست.

....................................................

پانوشت:

* عکس اول: امروز یک ربع به هشت صبح. برای اولین بار رفتیم لب رود. هشت کارگاه بودیم.

**عکس دوم: من، آقای عابدین زاده و آقایاسر. کار فعلاً تمام.

*** بلوط چوبی بسیار با ارزش، چگال، و خوش نقش است و برای ساخت وسایل لوکس از آن استفاده می شود.